Ο φόβος για την μοναξιά, τελικά παραμένει η πιο μεγάλη μοναξιά μας. «Κι έτσι εύκολα φορτωνόμαστε μια αλυσίδα συμβιβασμού. Σε επίπεδο φιλίας, επαγγέλματος και νοσταλγίας, σε επίπεδο έρωτα, επιδιώξεων, κοινωνίας.
‘Ο,τι μάθαμε, μάθαμε και ας μην ταράξουμε τις σταθερές μας. Ο, τι πάθαμε, πάθαμε και ας παραμείνουμε εδώ να γλείψουμε τις πληγές μας . Αλλά στο μεταξύ τρέχει ο χρόνος, εις βάρος μας και μεις χανόμαστε μέσα στην εξωτερική πραγματικότητα, αγνοώντας πως όλα αυτά είναι δικό μας δημιούργημα. Με αποτέλεσμα τα όρια μας να μην τα μάθουμε ποτέ» .
Ο φόβος για το φόβο είναι η μόνη τροχοπέδη μας. Είναι ο φόβος για το ενδεχόμενο μιας απώλειας, η οποία όπως ο γράφει Μπαρτ « …έχει ήδη συντελεσθεί από την πρώτη στιγμή που σ’ ερωτεύτηκα, που μαγεύτηκα. Κάποιος θα πρέπει να μπορούσε να μου πει: μην αγωνιάς, αυτόν που αγαπάς τον έχεις κιόλα χάσει». Και συμπληρώνει ο Νατόλι. «Η οδός της οδύνης οδηγεί τον άνθρωπο στην ολοκλήρωση του ως άτομο για τον απλό λόγο ότι κανείς δεν μπορεί να πάρει τη θέση του στον θάνατό του».
Η οδύνη όμως καιροφυλακτεί πάντα . Aκόμη κι όταν μας παρουσιάζεται η ευκαιρία να ζήσουμε μια αυθεντική σχέση, φοβόμαστε για τα αισθήματα μας . Αυτά ωστόσο αντιπροσωπεύουν την πιο αληθινή έκφραση της ύπαρξης μας. «Είμαστε αυθεντικοί μόνο στις παρορμήσεις της ψυχής, που είναι πάντοτε ο καρπός , το αποτέλεσμα ενός απόλυτα προσωπικού βιώματος . Επομένως είμαστε εξαιρετικά τρωτοί στην περιοχή των αισθημάτων, που γι’ αυτό φυλάμε τόσο ζηλότυπα» ( Aldo Carotenuto)
Η μοναξιά είναι μοίρα κοινή για όσους φοβούνται και για όσους δεν φοβούνται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου