Μια τέτοια μέρα κλαις και δεν γιορτάζεις

Ποτέ δεν συμφώνησα με τους γενικούς αφορισμούς, οι Έλληνες είναι έτσι, οι γυναίκες είναι αλλιώς, οι άνδρες, η νεολαία, οι πολιτικοί και όλα αυτά τα γνωστά που μπαίνουν κάτω από μια ταμπέλα ισοπέδωσης.
Ημέρα της γυναικάς η χθεσινή. Κατά καιρούς από την στήλη έχω εκφράσει τις απόψεις μου, σήμερα θα δώσω την σκυτάλη σε μια γυναικά, που προτιμάει να κλαίει παρά να γιορτάζει αυτή την ημέρα.

«Η ημέρα της «Μαχόμενης για τα εργατικά δικαιώματα γυναίκας» που είναι η 8η Μαρτίου έχει καταντήσει να χωρίζεται σε δύο στρατόπεδα: Στο μεν πρώτο ανήκουν οι γυναίκες χαμηλού IQ που νομίζουν ότι γιορτάζουν και χαίρονται με λουλούδια σαν να δέχονται και πρόταση γάμου. Στο δεύτερο στρατόπεδο ανήκουν εκείνες που έχουν γνώση του εορτασμού και που γράφουν-γράφουν, λένε-λένε για την ισότητα της γυναίκας στην εργασία και στην κοινωνία. Υπάρχει και μία μερίδα γυναικών που γνωρίζει ότι μία τέτοια ημέρα κλαις και δεν γιορτάζεις.
Οι γυναίκες δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται δεν αγαπούν τις γυναίκες. Κατάφεραν με τους αγώνες τους, να θεωρείται επιτυχημένη η ξανθιά μπούκλα της τηλεόρασης, η αβασάνιστη βουλευτής που σώνει και καλά θέλει να μας πείσει ότι έχει πολιτικό λόγο, η επιτυχημένη διαφημίστρια που βάζει τον κώλο μιας άλλης γυναίκας στο προϊόν που... θέλει να πουλήσει και τέλος μία ολόκληρη νέα γενιά κοριτσιών που όνειρο έχει το μανικιούρ και τον καλλωπισμό.
Η γυναίκα άνοιξε εδώ και χρόνια ένα λάκκο θεωρώντας ότι κατέκτησε δικαιώματα.
Ποια είναι τα δικαιώματα; Να έχεις δικαίωμα στην δουλειά, να έχεις δικαίωμα στη μητρότητα, να έχεις δικαίωμα στα κοινά και να λένε όλοι: «Μα καλή μου, πώς τα καταφέρνεις;» Νιώθεις μία περηφάνια για τα καλά λόγια αλλά κρύβεις ότι φόρεσες λευκό νυφικό για να δηλώσεις δημοσίως την αλώβητη παρθενία σου, ότι κάνεις δίαιτα του γιαουρτιού και των δημητριακών γιατί φοβάσαι πως ο σύζυγός σου θα βρει κάποια που δεν έχει επιδράσει η βαρύτητα στο κορμί της (ακόμα), ότι δεν κάθεσαι στην κορυφή του τραπεζιού γιατί εθιμοτυπικά αυτή ανήκει στον άντρα, ότι έχεις συνηθίσει να βλέπεις διαφημίσεις που κατασπαράζουν την γυναικεία αξιοπρέπεια αγκαλιά με τις κόρες σου στον καναπέ, ότι θα σε χαρακτηρίσουν «πουτάνα» αν τολμήσεις και ερωτευθείς κάποιον στην διάρκεια του γάμου σου, ότι θα πλύνεις και τα πιάτα μετά από το 10ωρο εργασίας και θα ξεπεράσεις το σχόλιο: «Έχω να φάω σπιτικό φαγητό από τότε που ζούσα με τη μάνα μου».
Οι γυναίκες τα έκαναν μαντάρα στην προσπάθεια να μπούνε στον κόσμο τον αντρικά φτιαγμένο χωρίς να τους περάσει ούτε μία στιγμή από το μυαλό ότι έπρεπε να φτιάξουν έναν άλλον κόσμο. Έχουμε βαρεθεί να ακούμε τις γυναικείες φωνές διαμαρτυρίας για την 17χρονη Ιρακινή που λιθοβολήθηκε γιατί ερωτεύθηκε, όταν η γειτόνισσά μας ουρλιάζει κάθε Σάββατο από το ξύλο που τρώει από σύζυγο και γιο.
Οι γυναίκες που είναι «στα πράγματα» ξέρουν πολύ καλά γιατί είναι εκεί.
Βάζουν και αυτές το λιθαράκι τους στην κατάντια της γυναικείας ύπαρξης.
Σιώπησαν για να μπουν στο σύστημα. Κοίταξαν την πάρτη τους αφήνοντας έξω από τον χορό γυναίκες που τραβούν πραγματικά ζόρια.
Τίποτα δεν κέρδισαν οι γυναίκες από την στιγμή που σε κάθε μητροπολιτικό δήμο υπάρχει υποστήριξη για κακοποιημένες γυναίκες. Αναρωτιέσαι απλά πώς είναι δυνατόν να βρίσκεσαι ως γυναίκα στην Βουλή όταν γνωρίζεις ότι υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα οικογενειακά «Γκουαντανάμο».
Κάντε μας λοιπόν την χάρη, γυναίκες της 8ης Μαρτίου, να βγείτε να το γιορτάσετε με τις φίλες σας γιατί η απιστία τέτοια ημέρα δεν πιάνεται, εθιμοτυπικά.
Μόνο να γνωρίζετε ότι όταν ξεπεράσετε αυτό το αναθεματισμένο ταμπού του σεξ, από το παιδικό σας φλερτ στον σύζυγο και από αυτόν μέχρι τον προϊστάμενό σας, ίσως τότε καταλάβετε ότι οι δήθεν αγώνες σας μεταμόρφωσαν απλά τον φερετζέ σε στρινγκ…»