Μετά τις πλατείες του αραβικού κόσμου, που γέμισαν και γεμίζουν αγανακτισμένους πολίτες και ρίχνουν σκληρά καθεστώτα και οι πλατείες της Ευρώπης αρχίζουν σιγά σιγά να αντιστέκονται, κατά των γερασμένων πολιτικών συστημάτων, που οδηγούν τους Λαούς στην εξαθλίωση.
Και στην Ελλάδα, που αποτελεί το υπ’ αριθμόν ένα θύμα του μονεταρισμού και των ασαφών οικονομιών, αυτή η επίγνωση της καταστροφής άρχισε να ξεσηκώνει το Λαό και κυρίως τους νέους και να τους οδηγεί στις πλατείες, σε μια επίδειξη μηδενικής ανοχής προς την κυβέρνηση και το τρέχον πολιτικό σύστημα. Οι αγανακτισμένοι πολίτες δεν ανταποκρίνονται σε κομματικό ή συνδικαλιστικό κάλεσμα, αντιδρούν με το δικό τους αυθόρμητο τρόπο, στο κουρασμένο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
Είναι οι νέοι και πάλι που θα βγάλουν τα καστανά απ’ τη φωτιά. Όπως γίνεται συνήθως θα μας ξεσηκώσουν και μας από τη βολή του καναπέ, από τις υποχρεώσεις που μας φόρτωσαν, από τους φίλους που δεν έχουμε, από τους προγραμματισμούς για μια μίζερη ζωή, από το χρόνο που κλέψαμε πιστεύοντας ότι μπορούμε να τον πληρώσουμε… ακόμα και αν κάποτε είχαμε μπερδευτεί στην πορεία, από το Πολυτεχνείο του 1973 μέχρι το Πολυτεχνείο του 2011 υπάρχει χάσμα αξεπέραστο.
Είναι αυτό το χάσμα που απομάκρυνε την αλληλεγγύη των γενεών και έκοψε απότομα μια αλληλουχία. Την κληρονομιά την ξοδέψαμε στα χρηματιστήρια και στο ευ ζην. Ξεπουλήσαμε τη ψυχή μας στο διάολο και τώρα οι πλατειές της αντίδρασης μας φαίνονται αφιλόξενοι τόποι
Τα παιδιά έχουν δικό τους μπαϊράκι. Αντιδρούν αυθόρμητα, αυθεντικά, γενναία. Υπάρχει χάσμα γενεών και ρήγμα ανάμεσα στη νέα γενιά και τον πολιτικό κόσμο. Δεν εκπροσωπούνται οι νέοι και δεν αντιπροσωπεύονται απ' τον κόσμο των μεγάλων.
Αυτά τα παιδιά, του κόσμου της Ευρώπης της Ελλάδας, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες.
Όλα μπροστά θα πάνε . Θα ξεκουτιάνουμε. Θα καθαρίσει το μυαλό μας. «Βλέπω τα παιδιά να γελούν με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι, όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τέλειωσε ο κόσμος. Απέναντι μας γίνονται οι καθρέπτες που αποφεύγουμε, γίνονται η αντανάκλαση της νεότητας μας. Μας ανακαλούν στην τάξη των αισθημάτων που πέρασαν πίσω από τις υποχρεώσεις. Γίνονται οι τύψει και η μετάνοια μας συγχρόνως».
Όσα ζούμε και αυτά που θα ζήσουμε αυτές τις μέρες, είναι αποτέλεσμα μιας βαθύτερης κρίσης που ξεχειλίζει.
Μια σπίθα είναι αρκετή για να λαμπαδιάσει η οργή. Μια οργή που σωρεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια. Ένα μίσος, που φώλιαζε, για μια γενιά πολιτικών που θεωρούν την αυθαιρεσία κανονικότητα. Για τα σκάνδαλα που κουκουλώνονται. Ένας κόσμος απαξιωμένος, μια γενιά προδομένη, που δεν περιμένει τίποτα απ’ αυτούς που έχουν την υποχρέωση να την στηρίξουν, μια γενιά που δεν έχει πλέον σύμμαχο την αλληλεγγύη.
Αυτό το αίσθημα της αδικίας, επιδεινωμένο από τη βεβαιότητα ότι όλες οι θυσίες πάνε χαμένες οδηγεί τους νέους στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Γαλλία, στην Ιταλία και στην Ελλάδα στις πλατείες της αντίδρασης.
«Να μεγαλώνει / η φωτιά να μεγαλώνει / να γίνεται ολοένα ψηλότερη / εξαρπάζοντας ιαματικά τον πλανήτη»... στίχοι του Νίκου Καρούζου από τα βάθη του μέλλοντος …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου