Η γλώσσα είναι ο Θεός

Τι άλλο από βιβλία θα μπορούσε να προτείνει η στήλη για δώρα, αυτες τις μερες.
Μέσω της φίλης μου Ελένης Γκίκα ένα βιβλίο για τη γλώσσα από τον Θοδωρή Καλιφατίδη
«Ηταν το πρώτο ταξίδι στην πατρίδα του μετά από τριάντα πέντε χρόνια. Να ακούει γερμανικά, να μιλάει γερμανικά… Του έδωσαν πίσω την αυθεντική του φωνή. Η ζωή ξανάγινε αυτονόητη. Ηταν σαν να κολυμπούσε ανάσκελα στην πιο μεγάλη θάλασσα: τη γλώσσα του»…
Και βέβαια τα γερμανικά για τον Θοδωρή Καλλιφατίδη στο καινούργιο του μυθιστόρημα «Στο βλέμμα της» ήταν το πρόσχημα. Για τα ελληνικά, ήθελε να μιλήσει και πάλι: «Υστερα από τόσες δεκαετίες στη Σουηδία και πάνω από τριάντα βιβλία στα σουηδικά, η γλώσσα μου παρέμεινε η ελληνική. Πρώτον γιατί δεν έχω προφορά, δεύτερον γιατί μονάχα στα ελληνικά τραγουδάω». Εγραφε πριν από λίγα χρόνια στην «Ολγα της αγάπης», αποχαιρετώντας την Ολγα, την φίλη του. Συνθέτοντας μια ελεγεία για την γλώσσα και πάλι: «Αν ο Θεός είναι η αλήθεια, τότε η γλώσσα είναι ο Θεός». Εγραφε. Κι ύστερα: «Φέρομαι στη γλώσσα μου σαν να είναι η ερωμένη μου, της ψιθυρίζω ερωτόλογα, την αποκαλώ «κοριτσάκι μου», της δίνω γαμήλιες υποσχέσεις».
Μονάχα στη γλώσσα μας, άλλωστε, μπορεί να μας συμβούν τα πιο βαθιά και αληθινά μας: να ερωτευθούμε, να σταθούμε απέναντι στη γέννηση και τον θάνατο, να τραγουδήσουμε τον καημό μας και τη χαρά μας, να κάνουμε τέχνη αναζητώντας το απόλυτο. Νανουρίσματα, μοιρολόγια, δημοτικό τραγούδι και αμανές, ραβασάκια, προσευχές και ποίηση μονάχα στη γλώσσα μας μπορούμε να κάνουμε.
Και αν η γλώσσα μας δεν είναι τα γαλλικά, τα γερμανικά ή τα πανταχού παρόντα κι επιβληθέντα αγγλικά, εμείς δεν γίνεται παρά να υπεραμυνθούμε. Του δικαιώματός μας να γεννιόμαστε, να ερωτευόμαστε, να ελπίζουμε, να διεκδικούμε και να πεθαίνουμε μονάχα στη γλώσσα μας. Γιατί και τα τραγούδια διαμαρτυρίας δεν γίνεται παρά να είναι στη γλώσσα μας.
Δίχως αυτή τη γλώσσα, αλήθεια, τι θα ήταν άραγε ο Βιζυηνός και ο Παπαδιαμάντης; Εξόριστοι σήμερα, ακόμα και στην ίδια τη γλώσσα μας.
Γιατί ακόμα και η σιωπή σε άλλη γλώσσα γίνεται, εν τέλει, άλλη σιωπή. Και η αλήθεια, ξέρετε, καμία φορά κρύβεται εκεί, στη σιωπή. Η ψυχή μας στο ρυθμό και η άδηλη αλήθεια στη σιωπή και στην αθέατη πλευρά της ζωής μας.
Κι η γλώσσα, το παντοτινό λιμανάκι μας, εμπεριέχοντας την εσαεί επιστροφή μας: «Ηταν ώρα να ξαναγυρίσω στο γραφείο μου και να ξαναπιάσω το σκάψιμο στο μόνο χωράφι που είχα ποτέ στην Ελλάδα: τα ελληνικά μου».
Διότι σε ένα χωράφι μπορεί ν’ ανθίσει κανείς.