Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

Υπάρχει διέξοδος


Η αποδόμηση του δικομματικού συστήματος, και η αλλαγή σκηνικού στην χώρα μας θα μπορούσε, αν δεν υπήρχε η ελκυστική επιλογή της αριστεράς να οδηγήσει σε ατραπούς. Ορθά ο Γιώργος Ρωμαίος σε άρθρο στο Βήμα της Κυριακής, χαρακτηρίζει υγιές και ελπιδοφόρο πολιτικό φαινόμενο την άνοδο του Συνασπισμού και την διέξοδο που προσφέρει σε ψηφοφόρους που έχουν αποφασίσει να εγκαταλείψουν το τρένο του δικομματισμού. Όταν έγραφα για άνοιξη της πολιτικής ζωής σε προηγούμενα κείμενα, στο βάθος του μυαλού μου υπήρχε ο δρόμος της αριστεράς. Αν πτώση του δικομματικού συστήματος είχε διέξοδο τον Καρατζαφέρη ή την αποχή, τότε θα μιλούσαμε για χειμώνα και μάλιστα βαρύ. Έχει ενδιαφέρον η άποψη του συντοπίτη μας πρώην Υπουργού που μέσα από ένα σύντομο απολογισμό της τετραετίας καταδεικνύει τη βαθιά κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών προς τα δύο κόμματα. Να το διαβάσετε.
«Η διαπιστωμένη, από όλες τις δημοσκοπήσεις, συρρίκνωση της εκλογικής δύναμης των δύο κομμάτων, που κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία 34 χρόνια, σε συνδυασμό με τη συνεχή «μετανάστευση» ψηφοφόρων προς τον ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως μετά την εκλογή του κ. Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΝ, είναι υγιές και ελπιδοφόρο πολιτικό φαινόμενο.
Ίσως να είναι η αρχή του τέλους της πολιτικής κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας και του ΠαΣοΚ με τη σημερινή δομή, σύνθεση και πολιτικές, αλλά και με τις σημερινές ηγεσίες.
Σε αυτή τη συγκυρία η προσφορά του Αλέξη Τσίπρα είναι σημαντική. Εγινε «ανάχωμα», ώστε οι απογοητευμένοι από το ΠαΣοΚ, κυρίως, να βρουν στέγη σε ένα προοδευτικό κόμμα - μόνιμη ή προσωρινή - και να μη λοξοδρομήσουν σε περιθωριακές κινήσεις ή στην πολιτική αδρανοποίηση».

1 σχόλιο:

alef είπε...

Από παλιότερο ποστ, του Book Attak, μπαμπάς της μικρής νουβάντας, της αναδεξιμιάς μου, το μωρό που σου έκανε τα γλυκά μάτια το καλοκαίρι...
αφιερωμένο λοιπόν εξαιρετικά, και δεν φταίω εγώ, μετά από τριάντα χρόνια φιλίας, το έμαθα μόλις... προχθές! Αν είναι δυνατόν!
Ιδού το κείμενο, ναι? Και προσεχώς σου αποστέλω και το βιβλίο του Νεστορίδη, μετά θερμής αφιέρωσης, ναι?
"Ποίηση & ποδόσφαιρο….
Διαβάζοντας τυχαία σε κάποια εφημερίδα του Σαββατοκύριακου για τον φίλτατο Σωτήρη Κακίση, μου ήλθαν στο μυαλό κάποια κείμενα του αγαπημένα, με πρώτο βεβαίως το υπέροχα ποιητικό “Το Κίτρινο Αίμα Κόκκινο Νερό δε Γίνεται “- τι ΑΕΚαρες είμαστε!

Συνειρμικά δε, ο συνδυασμός Κακίσης & ΑΕΚ μου φέρνει πάντοτε στο μυαλό και τον καλό ποιητή & φίλο του Σωτήρη, Γιώργο Μαρκόπουλο, και την μοναδική - απ’ όσο γνωρίζω - για τα ελληνικά δεδομένα “Ωδή στον Παίκτη της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου“, ένα (Καβαφικό) ποίημα - ύμνο στον μεγαλύτερο Ελληνα σουρρεαλιστή ποδοσφαίριστή!

Να λοιπόν δυο σχετικά άγνωστα, όμορφα, ποιητικά, εξόχως συμβολικά κείμενα, που υμνούν την λυρική πλευρά του ποδοσφαίρου. Ερχονται από έναν κόσμο παλιό για να ξυπνήσουν μνήμες και εικόνες ξεχασμένες, για τότε που η μπάλα ήταν ακόμη γεμάτη από χαρά, τέχνη, ηρωισμό, αισθήσεις. Γιατι η ομορφιά και η αρμονία βρίσκονται παντού, και στα μεγάλα αλλά και στα μικρά. Ιδίως στα μικρά.

Δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς φίλος της ΑΕΚ και του ποδοσφαίρου για να εκτιμήσει τα έργα αυτά. Η καλή ποίηση μιλάει σε όλες τις ψυχές. Αλλωστε, ευπρόσδεκτη η κατάθεση οποιουδήποτε αντίστοιχου πονήματος άλλου χρώματος!

Μακροσκελές εκ των πραγμάτων λοιπόν το σημερινό ποστ αλλά πιστεύω αξίζει τον κόπο. Απολαύστε το!

ΥΓ. Πιθανότατα θα μεσολαβήσει μια εβδομάδα διακοπών έως το επόμενο ποστ, see u all soon!

——————–
Το Κίτρινο Αίμα Κόκκινο Νερό δε Γίνεται

Δεν Θυμάμαι: Δεν ξέρω γιατί είχα συμπαθήσει την ΑΕΚ. Ελεγα κι εγώ μικρός: “ΑΕΚ είμαι. Ενωσις!”. Ύστερα, έχανε 3-0 στο ημίχρονο η ΑΕΚ από τον Απόλλωνα, από την και πολύ πάντα Ελαφρά Ταξιαρχία. Τ’ άκουγα, όχι στο ραδιόφωνο, στη ραδιοφωνάρα που είχαν τα σπίτια τότε, στο κέντρο της τραπεζαρίας. Κι ο πατέρας μου έφευγε: “Ωραία ομάδα διάλεξες Σωτηράκη!”, μου είπε γελώντας, χαμογελώντας!

Στη σιωπή μου απάντησε ο Νεστορίδης: Τέσσερα έβαλε στην επανάληψη στη Ριζούπολη (θυμάμαι καλά?), κερδίσαμε, του ακυρώσανε άλλο ένα νομίζω. Περίμενα τον πατέρα μου στην κορυφή της σκάλας, αργά τη νύχτα, θριαμβευτής, Νέστορας κι εγώ, Παπαϊωάννου πριν τον Παπαϊωάννου.

Παίζοντας ένα φεγγάρι πόλο στον Ολυμπιακό, μετά τη Γλυφάδα και την άλλη πολυαγαπημένη μου μετα, τη Βουλιαγμένη, πηγαίναμε στη Νέα Φιλαδέλφεια με τα φοράκια του Θρύλου. Κι εγώ ξαφνικά, κατακόκκινος, πήγαινα να πανηγυρίσω τα γκολ της ΑΕΚ στο ντέρμπυ. Ας είναι. Ετσι έμαθα από πρώτο χέρι τι θα πει Ολυμπιακός, γιατί μας συνδέουν με τους Πειραιώτες πολλά, ας είναι εξουσία πια τώρα, ας μην είναι πια εξαίσιο αμπέλι ξέφραγο, με τον Κελεσίδη να πιάνει πέντε πέναλτυ στο Λονδίνο, αλλά να χάνουμε 5-1 τελικά παρ’ όλο τον Δεληκάρη.

Αγαπημένοι μου πιο πολύ: ο Μίμης. Γίναμε και φίλοι λίγο μετά. Παίξαμε και μια μέρα συνεντευξιακή μπάλα, στην Ανοιξη. Δεν έπιανα τίποτα, τι διάολο, πως πηγαίνανε αυτές οι σέντρες-σουτ του συνέχεια στο γάμα! Υστερα, πήγα με πέντε άλλους, μόλις είχε γυρίσει από την Αμερική ο Μάγος, για το αποχαιρετιστήριο με τος Εγγλέζους, την επόμενη ακριβώς της απόλυσης του γλύκα Τσικ, του Τσαϊκόφσκι. Μια σέντρα έκανε πάλι ο Μίμης, κι η εξέδρα μαζευτήκαμε εν ριπή οφθαλμού, φωνάξαμε: “Παπαγιάννη παικταρά, μάθε μπάλα τα φρικια!”.

Πηγαίναμε και με τον ποιητή, τον Γιωργάκη τον Μαρκόπουλο, χαμηλά, στα καγκελα, σαν άρρωστοι πάλι ένα φεγγάρι. Χαμηλά, αλλά από πάνω πάντα, πάντα συγκινημένοι. Ο Σεραφείδης: Ξανάπαιξε στο ντέρμπυ με τον Παναθηναϊκό σαραντάρης, βούτηξε στις λάσπες και μας κράτησε, τη μάζεψε τη μπάλα σαν Γάτος που ήταν μέσα από τα πόδια του Δομάζου.

Το ‘68 ήμουνα στο μπάσκετ από τους απέξω. Του Βασίλη Γεωργίου δηλαδη πιο πολύ οπαδός. Τον ξανακούω ακόμα καμιά φορά μες στ’ αυτοκίνητο, “Ωξοχα!” να ωρύεται στον αιώνα τον άπαντα στ’ άστοχα σουτ των Τσέχων. Γιατί το πήραμε από το ‘68 εμείς το κύπελλο, κι ας μην έχουμε ξαναπάρει από τότε κύπελλο για κύπελλο, πλην εντός, με τον Ηρακλή, με Ραμπίδη και Γκούμα, πάλι είκοσι χρόνια πριν .

Ο Νικολούδης: Επαιρνε το τόπι στο ‘70, και τέλειωνε το ματς χωρίς να την ξαναχάσει! Ιδίως στην Αγγλία, στο Μπέιζμπολ Γκράουντ μέσα, με τη Ντέρμπυ 3-2, αυτή κι αν ήταν νίκη. Κι ο Αρδίζογλου: από παντού ως πάντα! Να μουτζώνει τν επόπτη στο 89ο, στο 6-1, και ν΄αποβάλλεται ενώ τους είχαμε λιώσει, για έν ακόρνερ, για ένα τίποτα. Υστερα, η ΥΕΝΕΔ άργησε να συνδεθεί με το γήπεδο, κι είχαμε χάσει ηδη δυο γκολ, στο άλλο Μέγα 6-1 επί της Πόρτο. Μαύρος πια και Μπάγεβιτς, κι ο Δομάζος μαζί μας, Ιππίας, Δημάρατος, Αλκιβιάδης, Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Παυσανίας, κανονικα.

Ο Μαρκόπουλος τον Ντούσαν δεν τον συγχωρεί. Εγώ, που τον είδα κι εκεί και τα’ παμε, λέω: Ωραίο κι αυτό είναι. Κι ο Ολιβάρες έκλαιγε φέτος για ένα παλιο-Κάπα που του κόψανε, αετός κι αυτός πια χωρίς φτερά. Αλλά, μην ξεχνάτε, Κι η Λεωφόρος την είχε, μια φορά κι έναν καιρό, τη γοητεία της, με Βερόν και Ντεμέλλο, Λουκανίδη, που ο μεγαλύτερος, για την Ευρώπη αλλά και για μένα Ελληνας ποδοσφαιριστής του αιώνα, ο Μίμης μόνο γι’ αυτόν έχει να λέει.

Κι εμείς Δικέφαλοι γι’ αυτό είμαστε, λέω: Για τον Πομώνη, αλλά και για τον Μποτίνο. Για τον Σοφιανίδη, αλλά και για τον Ανδρέου. Για τον Χρηστίδη, αλλά και για τον Κούδα. Για τον παλιό Νικολαϊδη αλλά και για τον νέο. Για τον Σκευοφύλακα, αλλά και για τον Γραμμό, στις γραμμές κια αυτόν πάντα πάνω. Για τον Βιέρα.

Για όλα τα ωραία. Και για τις ήττες, προπαντός. Για τα κλάματα παντού. Και στη Ρωσία, που πρόπερσι δεν πήγα. Ασπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλέ. Μπλέ της Ελλάδας, με το Θεό της από πάνω να ορίζει και να χωρίζει. Μ’ όλα τα ντέρμπυ από Γιάμαλη σε Δελαβίνια, από Γραμματικόπουλο ως Βουτσαρά. Ως Οικονομόπουλους. Γιατί πήραμε κι εμείς πρωτάθλημα μ’ αυτό το όνομα. κι ας μην ξανάπαιξε το παιδί μετά.

Αλλά, θα μου πεις, εδώ οι άλλοι με τον Σκούνα μια χρονιά δεν το πήρανε? Μήπως είναι καλύτερα χωρίς? Χωρίς εξουσία εννοώ. Με Ερρέα, εννοώ, Σαμουράι, στα τέλεια μαύρα μέσα, όρθιοι σ’ όλες τις εξόδους, ατάραχοι, περήφανοι, το ίδιο και καλύτερα αποτελεσματικοί? Μαυραετοί, χρυσαετοί, εννοώ, αετοί πάντα θα’ ναι. Θα ‘μαστε.

Σωτήρης Κακίσης

——————-

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΠΑΙΚΤΗ ΤΗΣ Α.Ε.Κ. ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟ ΑΡΔΙΖΟΓΛΟΥ

Από το ότι, ορμώμενος,
τα χρόνια περνούν γρήγορα
και αυτό το βρίσκω πικρό και άδικο
και από το ότι
ο ποιητής παλαιότερα Δικταίος Άρης
εκράτησε ως αφιλοκερδής τεχνίτης
στην πενιχρή αθανασία του
τον άλλοτε σπουδαίο παίκτη
της ποδόσφαιρας
Ηλία υιόν του Υφαντή
-του Ολυμπιακού Πειραιώς-
τονίζοντας τα κάλλη του
και την ευμορφία του
παράλληλα με τον μακαρισμό
ευτυχισμένος (να ‘ν’) ο Πειραιάς
που έχει φορτώσει τόσες απ’ τις ελπίδες του
πάνω σε τέτοια αγόρια
θα υμνήσω και εγώ
με τη φτωχή την πένα μου
τον μοναχικό πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα
του παίκτου της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής
Χρήστο Αρδίζογλου.

Θα υμνήσω

Γιατί το παιδί αυτό
από τις ταπεινές τις γειτονιές του Περισσού
προερχόμενο.

Της Ριζουπόλεως και της Σαφράμπολης.
Ήταν το μόνο από πολλούς άλλους
που παρά την υπεροψία της νεότητάς του
εκράτησεν ενός λεπτού στα μυστικά σιγή
για τους αποχωρήσαντες βετεράνους
που δεν επέτυχαν πολύτιμο γκολ
σε κρίσιμη στιγμή
απορρίπτοντας έτσι ακόμα και τον θάνατο
μια και αγνόησε όλους αυτούς τους αθλητές
που τώρα βρίσκονται στο χώμα.

Θα υμνήσω.

Γιατί το παιδί αυτό
κατεβαίνοντας –όπως προείπα-
από τους καλύτερους αέρηδες,
ήταν το μόνο
που πάντα με εύστροφες κινήσεις
επετύγχανε την εκπόρθηση
της αντίπαλης εστίας
σε ξένα γήπεδα προπάντων
κάνοντας έτσι να ακουστεί ανά την υφήλιο
το όνομα της μικρής πατρίδας μας
ενώ συνάμα εχάριζε
λέγω εχάριζε με την πράξη του αυτή
μια ολοφώτεινη νύχτα Χριστουγέννων
στους αστέγους της πλατείας Ομονοίας
παρά το ότι ετούτο
εστοίχιζε εις τον ίδιο αρκετά
τον έκλεινε μόνο σε ένα σπίτι
αγρίμι τρομαγμένο
που έβλεπε το κορμί του
ακρωτήρι, ερημικό ακρωτήρι.

Ω, δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήρας
στα αλογίσια πόδια
του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου.

Δεν ημπορώ να φαντασθώ την ώρα
που τα παπούτσια του θε να κρεμάσει
θα φύγει από τα γήπεδα
θα σταδιοδρομήσει
ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω
και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη
Στην Αταλάντη και πάλι λέγω
όπου το παιδί του μη γνωρίζοντας
από γήπεδα, «αστέγους»,
φιστίκια – αστέρια
στα πανέρια των μικρών του σινεμά
θα γράφει στις εκθέσεις του
«Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα.
Ήρθε στην Αταλάντη
προς αναζήτηση εργασίας
όπου εγεννήθηκα και εγώ».

Τιμή και δόξα
στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου

Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά
τελεσίδικα πια
όπως ο τρελοί
τους επιταφίους των νεκροταφείων
την ασήκωτη μοναξιά μας
και θα φύγει.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ"

με την αγάπη του Nuwanda και της άλεφ- ελένης

Αν ο Τσε είχε ασκήσει εξουσία τίποτα δεν θα ήταν σήμερα...

Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, τι είναι αυτό που μεταμορφώνει τους ανθρώπους - προς το χειρότερο φυσικά - όταν αποκτήσουν εξουσία; Δεν πρόκειτ...