Ο παράδεισος είναι δικαίωμα...

Είναι κάποια γεγονότα που δεν σου επιτρέπουν να στρέψεις το βλέμμα σου αλλού. Φαντάζει ιεροσυλία να γράψω για οτιδήποτε άλλο. Νοιώθω τα μάτια των τρομαγμένων παιδιών από τους βομβαρδισμούς των ισραηλινών αεροπλάνων, να με παρακολουθούν. Νοιώθω τον πατέρα που κρατάει το άψυχο κορμί της κορούλας του, και ο θυμός του με διαπερνάει. Η καθημερινότητα, μου φαίνεται γελοία, ακόμα και αυτή η οικονομική κρίση που απ’ ότι λένε είναι σοβαρή ωχριά μπροστά στις αγριότητες.
Το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να καλύψω τη στήλη με παλαιότερα κείμενα, η οργή, μου υπαγορεύει άλλα πράγματα να γράψω, και είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα το μετανιώσω.
Ποτέ δεν υπήρξα οπαδός του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Τι φταίνε τα εβραιόπουλα... τι φταίνε τα αμερικανόπουλα...
Στη σιωπή αυτές τις ώρες και στη περισυλλογή
Στους ποιητές που έπνιξαν τη οργή τους, θα
Ακουμπήσω. Στους ποιητές εκείνους που απαίτησαν τον παράδεισο
«Άργησα πολύ να καταλάβω» μας λέει ο Οδυσσέας Ελύτης, τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να καταλάβεις.
Μια μέρα που ένοιωθα να με έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στη ψυχή μου, τράβηξα, εκεί που περπατούσα, μες στα χωράφια χωρίς σωτήρια, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το ’κοψα και το ’φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ’ αυτή στυφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ’ ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραπόστολου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.
Ναι ο παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία, ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν δικαίωμα.