Αν ήξερε η πλατεία…

Μια άλλη άποψη για τις άθλιες τηλεοπτικές εκπομπές κοινωνικού περιεχομένου, που συνεχώς πληθαίνουν. Αν ψάξουμε τα βαθύτερα αίτια, θα δούμε τι οδήγησε όλους αυτούς τους άμοιρους ανθρώπους να λένε τον πόνο τους μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα.
Άκουσα το Διονύση Σαββόπουλο, παλαιοτέρα να υποστηρίζει, ότι αυτού του είδους οι εκπομπές, έχουν αντικαταστήσει την πλατεία του χωριού. Την πλατεία του χωριού που νέκρωσε, την πλατεία που ήταν ο κατεξοχήν χώρος που έβγαινα τα άπλυτα στη φόρα
Τι να κάνει ο απελπισμένος, Το κράτος απέναντι του εχθρικό. Με τους δικούς του στα μαχαίρια. Τα καφενεία έγιναν καφέ. Η πλατεία του χωριού έχει κατεβάσει ρολά. Κάπου πρέπει να πει τον πόνο του. Έρχεται η τηλεόραση, του ανοίγει διάπλατα τις αγκάλες της, του δίνει την ευκαιρία να εκπληρώσει την ανάγκη του. Θέλει να φωνάξει για το δίκιο του, αυτό που τέλος πάντων που νομίζει ότι έχει. Θέλει να δοκιμάσει, να αντιπαρατεθεί, να ξεσπάσει, ν’ ακούσει τους άλλους να του πουν ότι έχει δίκιο ή άδικο. Θέλει να ξεθυμάνει.
Σήμερα που οι γύρω του είναι κρυμμένοι στο καβούκι τους, ξαπλωμένοι στον καναπέ, απέναντι από μια άψυχη συσκευή να δέχονται μηνύματα, αυτός πρέπει να βρει τρόπους να τους δώσει τα δικά του. Από την πλατεία έχουν χαθεί, από την κοινωνία έχουν χαθεί. Εντάχθηκαν πλέον στην κοινωνία της τηλεόρασης.
Αν υπάρχουν βέβαια κάποιες δικαιολογίες είναι για όλους αυτούς τους απελπισμένους, γι’ αυτούς που έχουν εξαντλήσει όλα τα όρια, που απέναντι τους ο τοίχος είναι απροσπέλαστος, που νοιώθουν την ανάγκη κάπου να τα πουν, έστω και στην τηλεόραση και ας ξέρουν τη ξεφτίλα που τους περιμένει.
Αν ήξερε η μικρή πλατεία, που τόσο στοργικά δέχτηκε πίκρες και χαρές με τον σεβασμό που απαιτούσε η κάθε περίσταση, αυτήν την τραγική εξέλιξη, θα είχε ακόμα ανοιχτή την αγκαλιά της…