Τη Γάζα δεν την παίζει το Χόλιγουντ

Το Ισραήλ φαίνεται, πως δεν μπορούσε να αντέξει την μοναξιά του ολοκαυτώματος, γι’ αυτό φρόντισε να δημιουργήσει ένα καινούργιο ολοκαύτωμα, με θύματα αυτή τη φορά αμάχους Παλαιστίνιους. Η Γάζα δίπλα στο Άουσβιτς, θα έχει να μας διηγείται για χρόνια, τραγικές ανθρώπινες ιστορίες, αποτρόπαια εγκλήματα, που όμως δεν θα έχουν τύχη να γίνουν κινηματογραφικές ταινίες, όπως αυτές των Εβραίων, γιατί τα παιδιά της Γάζας, για αυτούς που ελέγχουν την αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία, είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Πρόκειται για μια γενοκτονία με αριθμητικές αναλογίες, σε σχέση με τα παιδιά που σκοτώνονται, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. «Κατά χίλιες τριακόσιες ψυχές μειώθηκε ο συνωστισμός των Παλαιστινίων στη Γάζα» γραφεί ο Στάθης, αριθμός που αυξάνεται, όσον ανασύρονται κι άλλοι νεκροί απ' τα ερείπια. Απ' αυτά τα θύματα τα πεντακόσια περίπου είναι σκοτωμένα παιδάκια».
Η καταστροφική και εγκληματική πολιτική του Ισραήλ δεν θα σταματήσει αν δεν υπάρξει μια μαζική κινητοποίηση της παγκόσμιας κοινότητας. Ωστόσο, αν εξαιρέσουμε ορισμένες αχνές φωνές επίσημης αποδοκιμασίας, η διεθνής κοινότητα είναι απρόθυμη να παρέμβει.
Ένα από τα χαρακτηριστικά αυτού του εγκλήματος είναι η ένοχη σιωπή. Αν δεν υπήρχαν κάποιοι ηρωικοί δημοσιογράφοι, με κίνδυνο της ζωής τους να βγάλουν προς τον έξω κόσμο αυτή την φρίκη, μια γενοκτονία θα περνούσε στο ντούκου και το Ισραήλ θα συνέχιζε την άθλια προπαγάνδα του, για άλλη μια φορά το αιώνιο ψέμα, του Δαβίδ ενάντιον του Γολιάθ.
Το καμένο χώμα μυρίζει ανθρώπινη σάρκα και σύμφωνα με τους νόμους της αυθαιρεσίας των αισθημάτων η επόμενη φορά είναι των άλλων να πάρουν εκδίκηση. Έτσι πάει ο κόσμος, θύτης - θύμα σε εναλλαγή, οι φόνοι απαραίτητοι. Αυτός ο πόλεμος δεν βγάζει νικητή. Μίσος, αδιέξοδα και χαμένος χρόνος τα κέρδη του, για να συνεχιστεί…