Ανηλεής υποτίμηση

Μήπως έχει ξεκινήσει η λειτουργία του Νέου Νοσοκομείου και εγώ δεν το έχω αντιληφθεί; Γιατί αυτό που σήμερα φέρει το τίτλο « Νομαρχιακό Νοσοκομείο Κερκύρας», το έχουν περικυκλώσει οι αράχνες.
Δεν υπάρχουν λέξεις για να περιγράψω την κατάσταση. Όλα αυτά που διάβαζα και άκουγα κατά καιρούς από τους εργαζομένους και από τους ίδιους τους ασθενείς, ήταν ελάχιστα μπροστά σ’ αυτά που είδαν τα μάτια μου. Τριτοκοσμική κατάσταση και του πάει πολύ. Έξω καλλίτερα από τον κόσμο, έξω από την πραγματικότητα πέρα από τη φαντασία.
Ένα μικρό παράδειγμα γιατί οι λέξεις είναι αδύνατες για την περιγραφή.
Παιδιατρική Κλινική, στην νέα πτέρυγα, εκεί που επιβάλλεται να είναι τα πράγματα κάπως καλύτερα. Όλο το δάπεδο είναι μαύρο. Σκόνη παντού, σιφώνια που μυρίζουν τοίχοι άβαφοι και γδαρμένοι, πλήρης εγκατάλειψη. Κάτι σαν την πρόχειρη λαϊκή αγορά που περιμένει να τελειώσει η καινούργια για να ξηλωθεί, η διαφορά είναι ότι τα μικρά παιδιά δεν είναι ντομάτες και καρπούζια, για τα στοιβάξουμε στα καφάσια της αναλγησίας μας.
Ήμουν παιδί όταν εγκαινιάστηκε το νέο Νοσοκομείο, γέρασα και ακόμα, τρώγω υποσχέσεις για την ολοκλήρωση του. Περιμένοντας το καινούργιο - ο λόγος το λέει μέχρι να ολoκληρωθεί θα έχει ξεπεραστεί – είναι εγκληματικό, να αντιμετωπίζεται απαξιωτικά με μια αποδόμηση διαρκείας το υπάρχον, όταν μάλιστα έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές. Ποτέ κατά το παρελθόν το Νοσοκομείο δεν παρουσίαζε τέτοια εικόνα, γιατί είναι άλλο πράγμα μα μην διαθέτει σύγχρονο εξοπλισμό, και άλλο να είναι τίγκα στη σκόνη και στη βρώμα.
Θα μπορούσαμε να γράφουμε ώρες, συνδέοντας τα παραπάνω με την τουριστική κρίση με την ποιότητα ζωής με τον πολιτισμό που, ανάθεμα μας, επιμένουμε να προβάλλουμε. Με την ίδια μας τη ζωή που την δοκιμάζουμε σε ένα τέτοιο ανασφαλές περιβάλλον. Να ζει κάποιος σε αυτό το νησί είναι θέμα τύχης τελικά.