Και πενήντα πήγα και έφυγα

Το έγραψα πριν μερικές εβδομάδες, με την ασφάλεια, του χρόνου, έστω και του λίγου, που μου έδινα τα 49 και με την δέσμευση να το χαρίσω στον εαυτό μου, την ημέρα που δεν θα είχε καμία διάθεση για αστεία, σιγά τα χρόνια έγραφα τότε και μπορεί το τότε να ήταν χθες, όμως από τα 49 στα 50 ούτε και που θυμάμαι…
Το θέμα είναι καθαρά ψυχολογικό, μπορεί ένας χρόνος να μη μετράει τίποτα όταν βρίσκεται ενδιάμεσα της δεκαετίας, όταν όπως γίνεται στρογγυλοποίηση του ποσού, εκεί πονάει και πονάει βέβαια όταν τα 49 γίνονται 50, γιατί από τα 19 στα είκοσι περνάει χωρίς να μετρήσει. Να τον σταματήσουμε δεν μπορούμε, μπορούμε όμως με τον ανάλογο αυτοσαρκασμό να τον ξεγελάσουμε. Από τον Μάη αρχίζει το μέτρημα και εκεί που κάθε Μάη άνοιγε η Ψυχή μας τώρα αρχίζει σιγά σιγά να μας πιέζει, και τούτος Ο Μάης τα άντα τα κάνει ηντα.
Ας γυρίσουμε στους Μάηδες που σβήναμε κεριά και ας ζήσουμε και τώρα που δεν σβήνουμε αυτό που ξέρουμε καλά
«Ο έρωτας είναι πράξη ακραία και οριακή. Και ή τη ζεις με τα όλα της – συμπεριλαμβανομένης της ολικής καταστροφής ενίοτε – ή την προσπερνάς, κι όταν γκριζάρεις, ψάχνεις τοίχους να ματώσεις το κεφάλι σου που δεν την έζησες».
Μεταμεσονύκτια ραδιοφωνική εκπομπή. Βραχνή γυναικεία φωνή. Και είναι Μάης
Από τον Μάη αρχίζει το μέτρημα. Σιγά πια! Και τι είναι τα χρόνια; αποσυμπιεσμένες στιγμές, αφού πρέπει να μεγαλώσουμε, ας το κάνουμε με αξιοπρέπεια.
Στα γενέθλια πάψαμε να σβήνουμε κεριά. Τώρα σβήνουμε ονόματα, φίλους που χάθηκαν, έρωτες που ξεθώριασαν, ερωμένες που ξεχάστηκαν, δικούς μας που έφυγαν για πάντα. Το μέγεθος του απουσιολόγιου είναι το ασφαλέστερο ταμείο.
Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και όσο υπάρχει πρέπει να είναι πλήρης, όχι ημερών, αλλά ηδονικών στιγμών και πράξεων.
Στο ταμείο και όλες αυτές οι πάντοτε παρούσες στιγμές, αυτές που κάνουν τα χρόνια να μην μετράνε γιατί «μια στιγμή και τα πάντα όλα».
Ζήσαμε τον έρωτα ακραία συμπεριλαμβάνοντας και την ολική καταστροφή ενίοτε. Δεν ψάχνω τοίχους σήμερα για να χτυπήσω το κεφάλι μου αγαπητή μου κυρία.
……………………………………………………………………………
Σιγά τα χρόνια και σαράντα πήγα και έφυγα τρέχοντας, ψάχνοντας αλλού την ηλικία μου, που; Μα που αλλού από τις αμέτρητες στιγμές που έζησα και αυτές που μπορεί να ζήσω γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες.
……………………………………………………………………………..
Πόσο είναι ο Σον Κόνερι και ακόμα λατρεύεται; Πάνω από εβδομήντα
Έχουμε πολύ χρόνο ακόμα…