Το Νομικό δεν είναι και Ηθικό

Πριν ένα χρόνο ο Πρωθυπουργός κάλυπτε τον υπουργό κ. Βουλαγαράκη με τη ρήση «το νόμιμο είναι και ηθικό». Εφέτος σε μια κρίση αυτοκριτικής παραδέχτηκε το λάθος του. Καμία σημασία δεν έχει πια, η ευθύνη για την πολιτική κάλυψη θα τον βαραίνει για πάντα.
Θυμάμαι πέρυσι τέτοια εποχή έγραφα γι’ αυτό το θέμα και το επαναλαμβάνω και τώρα γιατί μπορεί να πέρασε μόνο ένας χρόνος, ο Λάος όμως αυτέ ς τις μέρες, σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζει το ΚΚΕ « ο Λαός δεν ξεχνά οργανώνεται νικά» παθαίνει αμνησία
Απύθμενο θράσος, από τον Υπουργό κ. Βουλγαράκη, όταν αναγκάσθηκε, ύστερα από κάποια δημοσιεύματα, να υπερασπιστεί τα πλούτη του.
Προκλητικός απέναντι στον Λαό που στενάζει από την ακρίβεια, την φτώχια, την ανεργία. Νόμιμα λέει είναι τα πλούτη του. Δεν έχω λόγο να αμφιβάλλω, άλλωστε το νόμιμο από το παράνομο στην περίπτωση πλουτισμού θέλει πολύ κουβέντα.
Η ολιγάρκεια είναι αρετή που διδάσκεται από την ανάγκη αλλά και από μια φρόνηση που κανείς δεν ξέρει πως αποκτιέται. Ο κ. Βουλγαράκης δεν είναι οπαδός αυτής της άποψης και πως άλλωστε θα μπορούσε, ένας σημαιοφόρος της πολιτικής που θέλει τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς φτωχότεροι.
Το κακό στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ότι αυτή η στάση περνάει με ευκολία πλέον στην κοινωνία, που μένει απαθής σε τέτοια φαινόμενα και όταν δοθεί η ευκαιρία θέλει να τ’ ακολουθήσει.
«Κάποτε η φτώχεια», υποστηρίζει ο Κωστής Παπαγιώργης δεν ήταν ντροπή, παρότι ήταν αφόρητη, σήμερα έχει τεθεί εκποδών διότι δεν ταιριάζει με τίποτα.
Ο κύβος έχει ριφθεί προ πολλού. Το «δούλεψε να ζεις και κλέψε να ’χεις» ανταποκρίνεται στο φλέγμα, που έχει διαδοθεί. Οι τάξεις εξαρθρώθηκαν, υποχρεώσεις και δικαιώματα υποτιμήθηκαν, οπότε πήρε κεφάλι μια ανεξέλεγκτη ροπή προς τα επάνω όπου ο ένας έχει πλησίον τον κανένα.

Για πρώτη φορά στη μικρή ιστορία της, η Ελλάδα ευεργετήθηκε από την ιστορική συγκυρία και έζησε μισόν αιώνα χωρίς πόλεμο. Άρα το φυσικό επακόλουθο ήταν μια στροφή προς την κατοχή, την άνεση, τη σπατάλη και την πλεονεξία….
Κατά κανόνα η σύγκριση με τον υποδεέστερο δεν έχει νόημα, το βασικό είναι η σύγκριση με τον ανώτερο. Η διάχυτη ροπή, το αόρατο χέρι που υπογράφει κάθε υλική φιλοδοξία είναι ο μαζικός ηδονισμός, που δεν είναι ατομική πατέντα παρά κοινωνικό πιστεύω, άλλωστε τα φροντιστήρια δεν σταματούν ποτέ. Ειδικά η τηλοψία το μόνο που διδάσκει είναι η εύκολη χλιδή, η υλική αφθονία, με τελικό συμπέρασμα το «περνάμε καλά».
Τηρουμένων των αναλογιών, τα νεόκοπα ήθη επιβάλλονται και στις κατώτερες βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας. Έστω και σαν μαράζι. Ένας πολιτικός ανήρ που απέχει από τις αμαρτωλές συνάφειες, θα μπορούσε να αποτελεί παράδειγμα. Το παράδοξα είναι ότι ο τίμιος πολιτικός αποσιωπάται, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Απεναντίας, ο «ύποπτος» νεόπλουτος της Βουλής – και της δικαιοσύνης, δυστυχώς – ερεθίζει τα αντανακλαστικά του ψηφοφόρου.
Μην σας προκαλεί εντύπωση η στάση του κ. Βουλγαράκη, υπερασπίζεται, μια πολιτική, που της λείπει το φρόνημα της ολιγάρκειας.
Και μπορεί ο Βουλαγαράκης να απολαμβάνει σήμερα τα πλούτη του μακριά από την πολιτική, υπάρχουν πολύ Βουλγαράκηδες που αυτές τις μέρες ζητούν το σταυρό σας, σας σταυρώστε τους…