Η κατηφόρα, η ανηφόρα

Να συνεχίσουμε, απ’ αυτό το οριακό σημείο που δεν σου ξεκαθαρίζει αν έχεις μπροστά σου ανηφόρα ή κατηφόρα.
Είναι μια από εκείνες τις παράξενες μέρες, που τις μετράμε με λεπτά. Προσπάθησα να ξεφύγω κοιτώντας συνεχώς το ρολόι μου. Κακή επιλογή.
Με πνίγει η αντίφαση όπως και τούτη τη πόλη. Βρώμικη μέσα και έξω. Λίγες εξαιρέσεις μόνο να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Έχει μια λάμψη δε λέω, μια αρχοντιά μια ιστορία πονεμένη. Έχει μια ομορφιά κρυμμένη σε κάτι σοκάκια χωρίς λάμπες να καίνε τα βράδια.

Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο που σας έγραφα χθες, και που δεν είναι στιγμή αλλά εικοσαετία, όσο περνάει ο καιρός, έχω την αίσθηση ότι περισσεύω σε ένα παρελθόν που προσπάθησα να γίνει μέλλον, γιατί αυτό που ήθελα, ήταν μόνο το μέλλον του. Ο χρόνος με διανύει, ενίοτε με διαλύει.
Σ’ αυτή τη στάση, πριν την κατηφόρα, που είναι ανηφόρα, τι άλλο από κρυφές ματιές μπρος πίσω μπορείς να κανείς; Σκέφτομαι εκείνα τα παραμύθια τα μαγικά, που μας μετέφεραν σε κόσμους, που όλα καλώς καμωμένα ήταν και αναρωτιέμαι, που καταλήξαμε τελικά. Δεν είμαστε οι κακοί που στο τέλος πάντα έχαναν, γιατί το μαγικό ραβδάκι της καλής νεράιδας μας έστειλε στην κόλαση; Δεν είμαστε οι κακοί και όμως χάσαμε.