Ένας φίλος με συμβούλευσε. «Φύγε για λίγο. Μπορεί ο Πεσσόα να μην το κούνησε από την Λισσαβόνα, η Λισσαβόνα όμως δεν είναι Κέρκυρα. Πριν φύγω φρόντισα να θυμηθώ τις εντυπώσεις της φίλης μου της Ελένης, από την πόλη του Πέτρου του Μέγα.
Είναι ο τόπος τελικά, είναι η αύρα που τον διαπερνάει, ο χρόνος που τον σέβεται και τον αντέχει. Πάνε πολλά χρόνια που κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Με την ασφάλεια του χρόνου, του το έχω υποσχεθεί πολλές φορές, το δώρο δεν έφτασε ποτέ στα χέρια του.
Ήρθε ξαφνικά σε μια περίοδο δύσκολη, με στοιχεία ντοστογεφσκικά για μένα. Πού καλλίτερα από την πατρίδα του μεγάλου ταπεινού ρώσου συγγραφέα.
Αγία Πετρούπολη. Ούτε ο Στάλιν, ούτε ο Γιέλτσιν, ούτε Πούτιν. Κανείς δεν μπορεί να σημαδέψει τις λευκές της νύκτες.
«Την πλατεία των Δεκεμβριστών την είχα σε καρτ ποστάλ. Τη λεωφόρο Νέβσκι ούτε που ήλπιζα να την διαβώ. Ο Ναός της Αναστάσεως μου άρεσε ακριβώς για τον υπότιτλο: «Σωτηρίας το αίμα». Αλλά Αγία Πετρούπολη για μένα σήμαινε πάνω απ' όλα Ντοστογιέφσκι και Πούσκιν, ήταν οι εκκλησιές, οι γέφυρες, οι φτωχοί, το πάθος, η ποίηση, η σαλότης και η παραφορά. 'Ήταν εκείνη η καθοριστική μονομαχία, η Άννα Καρένινα ήταν, το τρένο, ο έρως κι ο θάνατος, κι ένα φαινόμενο που δεν συμβαίνει αλλού πουθενά: λευκές νύχτες!
Αλλά επαληθεύει η ζωή, ως φαίνεται, τα πιο βαθιά σου όνειρα. Κι εκεί που ούτε το σκέφτεσαι ξαφνικά λες και ανοίγουν οι ουρανοί.
Αγία Πετρούπολη, η επινοημένη πόλη του Πέτρου, το απόλυτο παραμύθι. ακολουθώντας δυο δρόμους, βιώνοντας τα δυο πρόσωπα της Ρωσίας. Του Πούσκιν τον αριστοκρατικά παράφορα ερωτικό και θανατερό και του Ντοστογιέφσκι, τον ταπεινό μετά πάθους και πίστης, που καθαγιάζει μέσα στον χρόνο τον τόσο ιδιαίτερο ρωσικό Λαό.
Επέστρεψα. Όλα όσα πίστευα παραμύθια ήταν αλήθεια και ήταν εκεί. Αλλά μετά γύρισα κι έγιναν πάλι παραμύθια…»
1 σχόλιο:
Είχα αρχίσει ν' ανησυχώ...
Καλά κι Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!
Δημοσίευση σχολίου