Γιατί να περιμένω το χρόνο να με βρει ακίνητο;

Και αυτή η μικρή απουσία, αποτέλεσμα της εφήμερης στάσης, που με καταδιώκει όλα αυτά τα χρόνια. Μια μετακόμιση η αιτία, που προστέθηκε στις τόσες, που αντιστέκονται στο γενικό εφήμερο της ζωής. Έχουμε εξηγηθεί από την αρχή. Μια ζωή με κυνηγούσε το εφήμερο. Στον ερωτά, στο κόμμα, στην εφημερίδα στη δουλειά.
Οι ρίζες μετά από κάποια μέτρα, έκαναν την απαραίτητη στροφή προς τα πάνω, αρνούμενες να σταθεροποιήσουν το όποιο οικοδόμημα. Πουθενά δεν μπορώ να ριζώσω.
Εκτός από κάποιες σταθερές, που τις κουβαλάω σε κάθε μετακόμιση, τα υπόλοιπα τα ξεφορτώνομαι και κάθε φορά αισθάνομαι πιο ελαφρύς.
Γιατί να περιμένω το τσουνάμι να με ξεριζώσει, την Τρόικα να με ξετινάξει, την γυναίκα να με μαραζώσει; Γιατί να περιμένω το χρόνο να με βρει ακίνητο; Και η απάντηση στα ερωτήματα, μάλλον αναιρεί αυτό που κατά καιρούς σας δηλώνω. Το κυνηγούσα το εφήμερο, σε μια αέναη ομοιοπαθητική διαδικασία, που κάνει τη ζωή παντοτινή, απηλλαγμένη από κακές σκέψεις. Απηλλαγμένη από την ρουτίνα που κάνει το ρολόι να τρέχει με χίλια, απηλλαγμένη από μελαγχολία και θεωρήματα του τύπου «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης». Όσο για τα απολεσθέντα αντικείμενα, με τίποτα δεν μπορούν να αντισταθμίσουν το κέρδος, που προσφέρει το καινούργιο περιβάλλον.
Η μετακόμιση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διαδικασίας, ακόμα και η δυσλειτουργία των πρώτων ημερών, φαίνεται ελκυστική μπροστά στο οξυγόνο που προσφέρει η νέα αρχή.
Που είχαμε μείνει; Ρωτάμε συνήθως μετά από κάθε διακοπή, και δεν περιμένουμε την απάντηση, γιατί απλούστατα δεν θέλουμε να συνεχίσουμε από εκεί, αλλά από την αφετηρία. Ευτυχώς έχουμε πάντα την ψευδαίσθηση ότι κάθε διακοπή μας επαναφέρει στην αρχή, από εκεί δηλαδή που ξεκινάει κάθε όνειρο με την πεποίθηση πάντα που δεν θα καταλήξει σε εφιάλτη…