Στον τόπο μας δεν θριαμβεύουν οι πρωτομαγιές

Τα νέα μέτρα από Δευτέρα, δήλωσε η κυβέρνηση. Πέρασε το Πάσχα, να περάσει και η Πρωτομαγιά. Και να περάσει, λουλουδάτη, όπως η εξουσία επιθυμεί. Να περάσει κίτρινη από τους Μάηδες και τις πυγολαμπίδες. Να περάσει στην ανθοκομική έκθεση της Κηφισιάς και όχι στο πεδίο του Άρεως, να περάσει στους ανθισμένους αγρούς, όχι στις συγκεντρώσεις και στις πορείες.
Δεν χρειάζεται να ανακοινωθούν τα νέα μέτρα. Τα ξέρουμε. Ξέρουμε τις προθέσεις τους. Αν κάτι παραλείψουν εναντίον μας, πολύ σύντομα θα το περιλάβουν στη νέα δέσμη. Τα νέα μέτρα είναι ήδη παλιά. Είναι άχαρο να τα σχολιάζουμε. Είναι άχαρο να παρακολουθούμε σε συνέχειες τις πολλαπλές διαψεύσεις με τον εαυτό τους. Αντίθετα παλαιά κείμενα από το «αγέρι στα γραφτά μας», έρχονται για να μας επιβεβαιώσουν. Έρχονται για να μας πουν: «είναι μοιραίο σ’ αυτήν την πατρίδα να μην θριαμβεύουν οι πρωτομαγιές…
«Οι Πρωτομαγιές αυτής της πατρίδας δεν κατόρθωσαν ποτέ να πείσουν για τις λουλουδιαστές προθέσεις τους. Οι εκρήξεις των χρωμάτων τους ξέβαφαν γρήγορα μπροστά στο σκουροκόκκινο των πληγών, τα τραγούδια τους έφερναν άλλοτε σε οργισμένα θούρια κι άλλοτε σε μοιρολόγια και το ροδόσταμό τους έπαιρνε μια γεύση στάχτης. Κάτω από τον ακκισμό των περίτεχνα πλεγμένων στεφανιών, όλο και ξασπρίζουν τα ξόδια αθροιζόμενων συνοικιακών επιταφίων και η ζέστη δε στεγνώνει την υγρασία των τελευταίων ασπασμών. Των τελεσίδικων. Αν είναι αυτή κληρονομιά του Άδωνη καθώς αποσύρει την ομορφιά του από των θνητών το φθόνο ή πάλι λύτρα για την απελευθέρωση της Περσεφόνης - ναύλος για να διασχίσει κόντρα τον Αχέροντα και να συνδράμει στις σοδειές τη μάνα της - κανείς δε μπορεί να πει με βεβαιότητα. Σίγουρο μονάχα είναι πως στα γλέντια των σάτυρων και των σειληνών κερνούν βρασμένο στάρι και μέσα από τα δόντια τους τάζουν ανταπόδοση.

Η ιστορία το΄ χει να τρέφονται με σάρκες σφριγηλές οι παπαρούνες και οι ασφόδελοι σ΄ αυτό το ανοιξιάτικο κομμάτι γης, που εύκολα ξεγελάει τον αμύητο με το ήπιο του τοπίου του. Μόνο οι λέξεις προδίδουν ότι ψιθυριστά μαθεύτηκε, λέξεις που έγιναν ποιήματα και μετά μπήκαν τραγούδια σ΄ όλα τα στόματα. Κάθε τραγούδι και νεκρός. Μην ξεχαστεί η μάνα που μοιρολογάει τον ακριβό της απλωμένον σε μια πεσμένη πόρτα, οι γειτονιές που κάηκαν σ΄ ένα πρωινό απ΄ την κουκούλα και το τεντωμένο δάχτυλο, ο Μεγαλέξανδρος των δικών μας χρόνων που δεν καταδεχόταν την υπεροψία του ονόματός του - χίλιοι Αλέξανδροι δε φτουρούν έναν Αλέκο - που αφού ξεθέωσε στο κυνηγητό τον ψυχοπομπό του, απροσδόκητα τον ακολούθησε μέσα σ΄ έναν ορυμαγδό από λαμαρίνες, γυαλιά και λάστιχα, σ΄ ότι στα σβέλτα αρχειοθετήθηκε ως μοιραίο. Μοιραίο είναι σ΄ αυτή την πατρίδα να μη θριαμβεύουν οι Πρωτομαγιές. Και πώς αλήθεια; Όλου του κόσμου τα μπουκέτα φτάνουν να κρύψουν τ΄ αγκάθια της μνήμης κι όλα των νερών τα κελαρύσματα μπορούν να σβήνουν την αλμύρα των δακρύων;»