Εκείνη η φτώχεια που μας κτυπούσε την πόρτα …Της ανοίξαμε

Η φτώχεια  κτυπάει την πόρτα μας, λέγαμε πριν από κάποια χρόνια και μάλλον δεν το εννοούσαμε. Σήμερα,  17 Οκτωβρίου, Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας και  η φτώχεια  δεν είναι πλέον εκεί μακριά στην Αφρική, στον τρίτο κόσμο  που κάθε ένα 3 δευτερόλεπτα   πεθαίνει ένα παιδί.  Στρογγυλοκάθισε  στο σαλόνι μας, την έχουμε απέναντι μας,  η φτώχεια είναι δίπλα μας, αν δεν είμαστε και εμείς κομμάτι της.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι στη χώρα μας,   που εμφανίζει πλέον το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρωζώνη,  ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού προσπαθεί να επιβιώσει κάτω από τα όρια της φτώχειας.  Γύρω μας υπάρχουν ανθρώπινες τραγωδίες,  υπάρχουν καθημερινές καταστάσεις με ανθρώπους που είναι πραγματικά φτωχοί,   με ανθρώπους που  συνωστίζονται σε συσσίτια. Με τραγικές φιγούρες που αναζητούν την τροφή τους σε κάδους απορριμμάτων. Κάπου εδώ τελειώνουν οι άψυχοι αριθμοί των στατιστικών.
Σκέφτομαι ότι τα προηγούμενα χρόνια είχα την ευχέρεια της υπερβολής, της υπερβολής  που έμπαινε σαν προφητεία για να αποτρέψει τα χειρότερα. Περιέγραφα, αυτά που ήταν απίθανο να συμβούν για να μην συμβούν τα προβλέψιμα.  Ποια προβλέψιμα και πια χειρότερα. "Χειρου χειρότερα".

Μας ξεγελούν  οι αριθμοί γιατί δεν έχουν ονοματεπώνυμο δεν έχουν πρόσωπα δεν έχουν πόνο και θυμό. Ένα νούμερο που σε πολλούς φαντάζει άψυχο όπως όμορφα περιγράφει ο Παντελής Μπουκάλας. «Δεν είναι άψυχοι αριθμοί. Άνθρωποι είναι, με πρόσωπο, αξιοπρέπεια, ανάγκες, κάποτε και όνειρα. Δεν είναι ασήμαντες κουκκιδίτσες στα σχεδιαγράμματα της στατιστικής υπηρεσίας. Συγγενείς μας είναι, φίλοι, συνάδελφοί μας, γείτονές μας, συγχωριανοί, συνάνθρωποί μας και συνέλληνες, αν αυτές οι λέξεις κρατούν ακόμα κάποιο νόημα στο «συν» τους και δεν το σκόρπισε όλο ο χωριστικός κόσμος μας, που κλειδώνει τον καθένα στην ανήμπορη μοναξιά του και στην απόγνωσή του»
Η φτώχεια που γονάτισε μια ολόκληρη χώρα, γίνεται ακόμα πιο σκληρή στις μικρές προσωπικές ιστορίες. Όλοι μαζί κάπως αντέχεται, αλλά ποτέ δεν είναι όλοι μαζί.
Κάθε μέρα κάθε βράδυ, πίσω από τις κλειστές πόρτες παίζονται μικρές τραγωδίες με την ντροπή ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του πατέρα, που θέλει και δεν μπορεί.
Εκεί φωλιάζει η ντροπή σε αυτούς που πονάνε σ’ αυτούς που αισθάνονται, οι άλλοι που θα έπρεπε να ντρέπονται καμία ντροπή δεν τους πλησιάζει.

Και επειδή όλοι μας είμαστε εν δυνάμει φτωχοί. Φτωχοί, ως Έλληνες... να μπορέσουμε με όποιο  τρόπο μπορούμε,  να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας,  που έχουν πραγματική ανάγκη, αύριο μπορεί να είμαστε εμείς στη θέση τους.