Η αναβολή δε δίνει ζωή.

Η απάντηση στο χθεσινό,   από αναγνώστρια του εδώ και τώρα,  που δεν αντέχει,  όμως γράφει στις αναβολές,  και υποφέρει στις αναμονές.

Η αναμονή δεν είναι ζωή, ούτε για τον έναν ταλαίπωρο εαυτό μας, ούτε για τον πολυτραυματία, που είναι χώρα μας.  Είναι άραγε η αναβολή γονίδιο εθνικό που συνοδεύεται από μια διαρκή αναμονή για ένα θαύμα; Έξωθεν πάντοτε αναμένονται οι λύσεις σε επίπεδο συλλογικό, πάντοτε φταίνε οι άλλοι σε επίπεδο προσωπικό. Γιατί σ’ αυτή τη χώρα δεν πιάνουμε τον ταύρο απ’ τα κέρατα; Γιατί ποτέ δεν τον πιάσαμε;

Από τον Πελλοπονησιακό ως τον εμφύλιο αλληλο - υποσκαπτόμαστε σαν να μην υπάρχει όραμα συλλογικό, παρά μόνον όνειρο προσωπικό για μια καρέκλα, μια φήμη, μια ζωή δοξασμένη. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που μένουν δεμένα τα καράβια, που τίποτα δεν πάει μπροστά: η αέναη αναζήτηση του προσωπικού δαφνοστεφανώματος, του βροντερού Εγώ είμαι Ο.

Κι ύστερα, από την ψηλή καρέκλα που ανέβηκε το εγώ, επιρρίπτει μονίμως ευθύνες αλλού για το τι έφταιξε. Φυσικά όλα και όλοι μπορούν να φταίνε αλλά όχι το σπουδαίο Εγώ. Από αυτά τα παραφουσκωμένα, παραψηλωμένα, καλοθρεμμένα πολιτικά εγώ, περιμένει ο λαός τη λύση, θυσιάζοντας την αξιοπρέπεια του. Αλλά είναι γνωστό,  η λύση δεν υπάρχει, και οι γόρδιοι δεσμοί δε λύνονται, κόβονται.

Ή το κόβουμε ή κοβόμαστε απ’ το δικαίωμα στην προσδοκία. Η λέξη προσδοκία χρησιμοποιείται αντί της λέξης ελπίδα, η οποία ταιριάζει περισσότερο σε απελπισμένους παρά σε αναζητούντες λύση. Το κόψιμο μπορεί να γίνει από τους αρκετούς εκείνους που έχουν την πνευματική επάρκεια να το πραγματοποιήσουν. Μόνο που αυτοί  συνεχώς αναβάλλουν την ενασχόληση τους με τα κοινά.

Ζουν ανάμεσα μας και γνωρίζουν τι απαιτεί η περίσταση. Ξέρουν και ότι λείπει εκείνη η χαμένη πρωτοπορία που θα τους ενώσει για να σπάσουν τους δεσμούς με τα γονίδια και τις πολυκαιρισμένες πρακτικές. Κι αφού η εθνική μας αυτοκριτική έχει γίνει αναγκαστικά, ας γίνει και η προσωπική, η οποία είναι εξίσου σημαντική για τη μείωση του Εγώ που κάνει εκπτώσεις στα συλλογικά οράματα. Ας αρχίσει τώρα μια κίνηση από αυτούς που όλοι περιμένουμε. Ας μην αφήσουν άλλο χρόνο στο γκρίζο σήμερα να ροκανίζει το μεγάλο ευήλιο αύριο που όλοι κρυφά ονειρευόμαστε.