Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα …ούτε η γεύση του καφέ

Παλαιότερα δεν έγραφα θυμωμένος. Αυτό το διάστημα αν δεν είχα αναθεωρήσει, θα  είχα σταματήσει. Θυμωμένος  και σήμερα, όπως και κάθε μέρα και ας το μετανιώσω.  «Αυτές τις μέρες μαλώνουν οι λέξεις, κοντά σε κάθε τελεία μόνο ηρεμούν. Γι΄ αυτό και συνεχόμενες είναι. Οι τελείες. Όχι οι λέξεις».   

Στο «Γιατί;» που εμφανίζεται απρόσκλητο στο φινάλε, για να με προβληματίσει, το έχω καταργήσει το ερωτηματικό.  Δεν σας κρύβω ότι  αυτή η καθημερινή μάχη που δίνω,  προσπαθώντας να νικήσω τον εγωισμό μου,  λειτουργεί λυτρωτικά  απέναντι  στο ζοφερό περιβάλλον των ημερών που διανύουμε. Στον κόσμο των βαριών συναισθημάτων, τα γεγονότα αποκτούν βαρύνουσα σημασία, βάζοντας χωρίς δεύτερη σκέψη στο περιθώριο, τη μίζερη πραγματικότητα.  Απολογισμός και φέτος. Όπως και πέρσι. Όπως και κάθε χρονιά, χρόνια τώρα.

Κάποτε όλα αλλάζουν. Όχι γιατί το θέλεις. Όχι γιατί το μπορείς. Γιατί η ζωή είναι εκεί, πιο μπροστά από σένα. Πάντα ένα βήμα μπροστά. Σε τραβάει.  Έτσι τώρα τίποτα δεν είναι όπως πρώτα… ούτε η γεύση του καφέ. Τώρα ο χρόνος  ξεκινά από μια συνάντηση, που είχε την δύναμη να μας μεταβάλει. «Απούσα η μορφή σου διαστέλλεται τόσο που γεμίζει το σύμπαν, περνάς στη ρευστή κατάσταση των φαντασμάτων. Παρούσα, συμπυκνώνεται και αποκτάς το ειδικό βάρος  των βαρύτερων μετάλλων, του ιριδίου και του υδραργύρου. Αυτό το βάρος με πεθαίνει καθώς πέφτει  στην καρδιά μου». Γράφει η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Κι όσο για κείνον που ποθεί, όπως παρατηρεί ο Μπαρτ, «το αντικείμενο της αγάπης είναι πάντοτε απόν και από την ταραχή που φέρνει η απουσία, γεννιέται ο στεναγμός» 

Γιατί είναι ο έρωτας αρπακτικό και δεν κατανοεί, και δεν οικτίρει. Γιατί είναι ο έρωτας απόλυτος  και δεν αρκείται, δεν βολεύεται, δεν παζαρεύει. Γιατί είναι ο έρωτας ασαφής, δεν εξηγεί, δεν καταλαβαίνει. Γιατί είναι ο έρωτας πόλεμος,   με την απούσα μορφή που διαστέλλεται και γεμίζει το σύμπαν. Που εξαφανίζει και αλλοιώνει την γεύση των πραγμάτων.

Έτσι τώρα τίποτα δεν είναι όπως πρώτα… ούτε η γεύση του καφέ. Έφυγες χωρίς να το καταγράψω.. Η λαχτάρα έμεινε όμως εκεί, που κάποτε θέλησε.  Και όταν οι απολογισμοί δεν στηρίζονται στη βεβαιότητα των αριθμών, αναπόφευκτη η αμφισβήτηση  «Χάθηκε ό,τι υπήρξε. Αναρωτιέμαι ώρες ώρες αν υπήρξαμε και μείς. Παίρνω να σβήσω και δεν σβήνει τίποτα. Μην με ρωτήσεις γιατί. Ίσως να μην υπάρχει τίποτα πια για να σβηστεί. Ή το χειρότερο να μην υπήρχε τίποτα που να είχε γραφτεί…»

Είχαμε μείνει θεατές να κοιτάζουμε τη βαριά κόκκινη της φωτιάς, αυλαία να πέφτει και να  μας κλείνει τα μάτια.  Τώρα ένα παράθυρο ανοιχτό να κοιτάει στο πουθενά.  «Ένα τηλέφωνο που πνίγεται από τους σιωπηλούς του ήχους.. Η αυλαία έπεσε τα φώτα έσβησαν. Όταν θα ανάψουνε  όλα θα είναι το ίδιο διαφορετικά. Θα έχουν κλείσει όμως πίσω τους μια ζωή…» Τίποτα δεν είναι όπως πρώτα …ούτε η γεύση του καφέ…