Και μ’ ένα κόκκινο καπέλο

Συνήθως χρησιμοποιώ τη φωτογραφία για να στολίσω το κείμενο, σήμερα ξεκινάω ανάποδα. Ένα κείμενο για να στολίσω μια φωτογραφία.   Λίγες ώρες πριν μπούμε στον καινούργιο χρόνο, άνοιξα το παράθυρο, για να  με ακούσει το  μέλλον:   «Τι θέλω; Τη θέλω, να μην κοιτάει με τα μάτια των άλλων,  για να δει τι ήταν. Να μην σκεπάζεται με το σύννεφο της ενοχής  όσων δεν την πίστεψαν. Να μην είναι δική μου. Να είμαστε ένα…Τη θέλω για μια ζωή, ύμνο στην ελευθερία…»  Ε! Και μ’ ένα  κόκκινο καπέλο, κόκκινο της φωτιάς, τόσο κόκκινο   που να σκεπάζει όλα τα γκρίζα.   Ούτε απόλαυση, ούτε δόξα, ούτε εξουσία. Ελευθερία! Μόνο ελευθερία.
Ένα κόκκινο καπέλο, σύμβολο περιφρόνησης, για εκείνους που αγνοούν ότι η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα, είναι η ίδια του η ψυχή.

Ένα κόκκινο καπέλο που ξεπερνάει τα συμβατά αυτής της μίζερης ζωής, όλα αυτά   τα επιπόλαια και τετριμμένα  και αγκαλιάζει με απόλυτη μεγαλοπρέπεια  τον  κόσμο των ονείρων μου. Τον πραγματικό! 

Φορούν κόκκινο καπέλο και πολλές φορές το παίρνουν και φεύγουν,  κάποιοι, που από τη φύση  και την ιδιοσυγκρασία τους, δεν μένουν στάσιμοι. Είναι αυτοί, που ο αυθορμητισμός, τους οδηγεί σε μια συγκεκριμένη στάση, αποτέλεσμα ιδεαλιστικών κινήτρων. Αυτοί, που στη ζωή τους δεν έμαθαν να υπολογίζουν και να αποβλέπουν. Δεν έμαθαν να συναλλάσσονται και να επιδιώκουν ανταλλάγματα. Αυτοί οι ασταθείς, που διαθέτουν φαντασία και όραμα μπορούν σε μια δεδομένη στιγμή να κάνουν τη διαφορά.
Η κοινωνία μας έχει κατακλυσθεί από μέτριους λογιστάκους. Κακούς διαχειριστές κοινοχρήστων. Φτηνούς διεκδικητές συμφερόντων. Ισορροπιστές και γεφυροποιούς. Συντηρητικούς και αδέξιους υπαλλήλους της εξουσίας. Μέσα σ’ αυτό το χλωμό τοπίο οι αυτόφωτοι απρόβλεπτοι, ρομαντικοί κρατούν μια σπίθα αναμμένη, που μπορεί όταν δοθεί η ευκαιρία να πυροδοτήσει εξελίξεις, που σήμερα φαντάζουν μακρινές.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι του προβληματισμού και της έρευνας, που μετακινούνται διαρκώς, που είναι συνεχώς ανικανοποίητοι που αυτοσαρκάζονται, που συγκρούονται χωρίς να υπολογίζουν καρέκλες και αξιώματα. Αυτοί οι μόνιμοι ταξιδευτές στην διαρκή αναζήτηση της Ιθάκης, είναι αυτοί που πάντοτε έδιναν και θα δίνουν γεύση στη ζωή μας.

Ένα κόκκινο καπέλο, κόντρα στην εποχή του μέσου όρου, και της ουδετερότητας.  Κόντρα σ’ αυτούς που απαρνούνται τον εαυτό τους και προσπαθούν με   βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι.  Να γίνουν λίγο απ’ όλα, δηλαδή  τίποτα.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι ήθελα να είμαι ο εαυτός μου. Οι τάσεις της εποχής μου, πολλές φορές με οδήγησαν σε ξένα μονοπάτια. Άργησα να αγαπήσω τα ελαττώματα μου, τις συνήθειες μου, τον τρόπο που είχα επιλέξει να ζήσω, τον ίδιο μου τον εαυτό. Κάτι ιδεολογίες, κάτι θρησκείες, κάτι κοινωνικά κατεστημένα με είχαν δέσει χειροπόδαρα. Έπρεπε να αγαπήσω απιστίες, ωραία ψέματα, μεγάλα πάθη. Να εκτιμήσω κάποιους γιατί είναι αυτοί, για να μπορέσω να διακρίνω πάνω μου τα στοιχεία εκείνα, που μου έδιναν οντότητα. Και είχα τέτοια. Είχα ομορφιές κρυμμένες, από χρόνια, αναξιοποίητες.
Έτσι οι άλλοι εμπιστεύονται την εικόνα μου. Έτσι ακατέργαστο, αδέξιο δίχως βερνίκια και λούστρο. Έτσι ανασφαλή και κάθε άλλο παρά αυτάρκη. Με ανάγκες πολλές, με επιθυμίες. Ελεύθερο να βλέπω, να αγγίζω, να μυρίζω, να γράφω, να διαβάζω, να αγωνιώ, να ψάχνομαι, να θορυβούμαι να μπερδεύομαι.
Έτσι όλα γίνονται εύκολα, γιατί τα βρίσκεις ξαφνικά τα βήματα, βρίσκεις τις λέξεις και τους ανθρώπους, βρίσκεις τον ρυθμό σου.  Σήμερα «τη θέλω  και την έχω για μια ζωή, ύμνο στην ελευθερία…»  Και με ένα  κόκκινο καπέλο…