Ήταν ακριβό το χαρτί και το μελάνι

Ζαλίστηκα. Ανέξοδες ηλεκτρονικές μαλακίες, στον μαγικό κόσμο του διαδικτύου, μας αδειάζουν το κεφάλι. Όπως και να το κάνουμε κάποτε υπήρχε ένα κόστος,  που μας ανάγκαζε να επιλέγουμε με ιδιαίτερη προσοχή, αυτά που θα έβλεπαν το φως της δημοσιότητας. Ήταν ακριβό το χαρτί και το μελάνι.   Στην εικόνα τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο σοβαρά. Μπορεί να έχει εξαλειφθεί  ο κίνδυνος να καεί το φιλμ, η υπερέκθεση όμως…   εκθέτει πολλούς επίδοξους  επιδειξίες. Όχι δεν έχω τίποτα με την τεχνολογία, απεναντίας, η κακή χρήση με βρίσκει απέναντι.

Το εισαγωγικό  ανάλογο  της διάθεσης,  μιας  μέρας που ξεκίνησε με βροχή, έβγαλε ήλιο και συνεχίζει με βροχή. Μιας  εποχής, που είναι και δεν είναι.  

 Ένα παλαιότερο, για να μπούμε στο κλίμα, που χρόνο με το χρόνο αλλάζει, αλλά και να θυμηθούμε ότι κάποτε υπήρχαν τέσσερεις εποχές.
Δεν είναι μόνο ότι η Άνοιξη  που αργεί να φανεί. Είναι ότι μπαίνουμε  στον Απρίλη και αυτό που φαίνεται μοιάζει με Άνοιξη της Αγγλίας.
Το λένε χρόνια, θα αλλάξει το κλίμα, διότι του έχουμε αλλάξει τον αδόξαστο. Θα αλλάξουν οι εποχές, διότι βρήκαμε μια κωλομηχανή, κλείσαμε τα παράθυρα και κάναμε τον Χειμώνα Καλοκαίρι και ανάποδα. Μπερδέψαμε τις εποχές και τώρα ψάχνουμε να βρούμε που μετακόμισαν. Σε λίγο θα ψάχνουμε για προορισμούς να βρούμε τα χαμένα.
 

Και πώς να μην αλλάξουν οι εποχές, εδώ άλλαξαν οι άνθρωποι. Έτσι όπως  τα περιγράφει με την απόλυτη ειλικρίνεια των πρώτων πρωινών ωρών,  η φίλη του ραδιοφώνου…    
«Ποιος μας χρειάζεται σ’ αυτόν τον κόσμο, ποιος θέλει δίπλα του, κοντά του, ανθρώπους με ίσκιο και δροσιά; Όλα είναι μιας χρήσεως, και τα αισθήματα. Πληκτρολογείς το ΡΙΝ και μια εικονική πραγματικότητα σε απαλλάσσει από τον κόπο του σχετίζεσαι. Γίναμε παλιοσειρές, άλλη εποχή μας ανέθρεψε αυτή μας φτύνει, μας διαψεύδει, μας εκτροχιάζει, Τι κι αν σκαλίζουμε την πέτρα; Το τελικό άγαλμα θα είναι από πλαστικό και θα φλέγεται φωτίζοντας τους νέους γκρεμούς των τοπίων που αγαπήσαμε. Επί της ουσίας δεν είμαστε καν παρόντες μια ανάμνηση είμαστε. Και μια ρωγμή. Στον καθρέπτη του χρόνου»
Όλα είναι μιας χρήσεως και το κακό είναι που χρειάζονται πολλά χρόνια για να λιώσουν. Εν το μεταξύ κάνουνε το χειμώνα καλοκαίρι της Αγγλίας και το καλοκαίρι, καλοκαίρι της Αφρικής. Για την άνοιξη δεν γίνεται λόγος.
Άνοιξη αναποφάσιστη, μπαινοβγαίνει στη ζωή μας, για να μας θυμίζει, που και που αυτά που είχαμε και χάσαμε. Η αχαριστία πληρώνεται, μας έδωσε ότι καλλίτερο έχουμε να θυμόμαστε και της το ανταποδώσαμε με τόνους τσιμέντο, βουνά σκουπίδια, εκατομμύρια αυτοκίνητα και κλιματιστικά που οι αφελείς νομίζαμε ότι μπορούν να την αντικαταστήσουν. Βάλαμε τις τέσσερις εποχές στο μίξερ και το αποτέλεσμα το λουζόμαστε. Δεν ξέρω αν ο χρόνος είναι ικανός να βάλει κάποια στιγμή τις εποχές σε κάποια τάξη.