(Δεν) ξεχνώ

«Δεν ξεχνώ», ένα σύνθημα για την Κύπρο. Ένα σύνθημα που ξεχάσαμε και θυμηθήκαμε  με την πρόσφατη κρίση που βιώνει η Μεγαλόνησος.  Ένα σύνθημα που πάλι θα ξεχαστεί αν δεν έχει ήδη ξεχασθεί.

Δυστυχώς η λήθη για άλλη μια φορά θα κάνει το θαύμα της. Στη λήθη τελικά στηρίζεται η πολιτική επιβίωση. Στη λήθη που εξαπλώνεται με ρυθμούς πανδημίας και οι επιστήμονες σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Όσες προσπάθειες επιχειρούνται για να επαναφέρουν στη μνήμη τον πρότερο ανέντιμο βίον εις μάτην. 

Δεν είναι τυχαίο που πολιτικοί, βρωμίσαντες και σαπίσαντες, μπαίνουν στο χώρο της ανακύκλωσης αναζητώντας δεύτερη, τρίτη, τέταρτη και πάει λέγοντας ευκαιρία. Ο Λαός ξεχνάει εύκολα, το ίδιο θα έλεγα, όπως και οι πολιτικοί την επομένη των εκλογών. Η διαπίστωση διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα, φτάνει μέχρι και τη μικρή, μικρή μας πόλη.
 

 

Το ότι όλα μπερδεύονται δεν το συζητώ. Εμείς τι φταίμε; Είναι φορές που ο κύκλος μοιάζει ολοκληρωμένος, επιθυμώ την μετακόμιση και δε μπορώ να φύγω. Το μόνο που μπορώ, είναι να βλέπω όλα αυτά με επιείκεια.

Αφορμή φήμες που φτάνουν στα επίπεδα του παραλόγου. Εκδήλωση φιλοδοξιών που προσπαθούν να στηριχθούν σε μια ανώδυνη συγνώμη. Εν τω μεταξύ τα πρόσκαιρα μικροσυμφέροντα  ικανοποιούνται και με το παραπάνω. Για να ακριβολογώ, συνεχίζουν  να ικανοποιούνται  της μετρητοίς. Που στηρίζονται; Σ’ αυτό το «δεν ξεχνώ» που το «δεν» γράφτηκε κατά λάθος.
Είναι επιστήμη η πολιτική και αυτοί που ασχολούνται πρέπει να είναι σχετικοί με το αντικείμενο. Η πολιτική χρειάζεται ελιγμούς, αλλά και ήθος, χρειάζεται βήματα μπροστά και πίσω, αλλά και αξιοπιστία. Δεν μπορούν να υπηρετούν την πολιτική οι πολιτικά άσχετοι. Η πολιτική θέλει καθαρά πρόσωπα και όχι μασκαράδες. Δυστυχώς βιώνουμε τον ερασιτεχνισμό σε όλο του το μεγαλείο.
Τα λάθη των πολιτικών τα πληρώνει κυρίως ο Λαός και πόσες συγνώμες πια να δεχτούμε.