Η μουσική θέλει ψυχή

Παρακολουθώντας, χθες τη  συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου,   τιμή στον Μάνο Χατζηδάκη, ταξίδεψα και πάλι, στην Οδό Ονείρων, με την βεβαιότητα ότι οι  δικές μου λέξεις είναι αδύνατες να αποτυπώσουν το όνειρο.
Επαναφέρω λίγα   σχόλια  από «τρίτο», του αξέχαστου δημιουργού,  που δείχνουν ότι η μαγεία της μουσικής, βγαίνει από κόσμους, με γερά συναισθηματικά θεμέλια    

 “Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα…….τους εφησυχασμένους συνομήλικους……..και την κάθε λογής χυδαιότητα”
“Είμαι ο Λαχειοπώλης του Ουρανού. Μοιράζω αριθμούς σε ξωτικά και αγγέλους”
“Καμία πολιτική σκοπιμότητα δεν θα με κάνει να πω το μαύρο-άσπρο και το άσπρο-μαύρο, συνεπώς δεν είμαι το κατάλληλο στοιχείο για συμπαράσταση σε οργανωμένες καταστάσεις”
“Αν ξαναρχόμουνα στον κόσμο θα ήταν για να κάνω έρωτα και για το μόνο που θα λυπηθώ όταν θα φύγω, θα ΄ναι για τον έρωτα που θα χάσω”
 

“H εξουσία είναι μια εγωπαθής και ανεγκέφαλη κυρία που αγαπάει τους εραστές της και καταδιώκει όσους την αντιπαθούν και την εχθρεύονται”
“Οι ρίζες μου βρίσκονται στην άνυνδρη γη, για να μην ξεδιψάνε ποτέ και να μην ησυχάζουν”
Και να κλείσω  με τον πρόλογο του αξέχαστου Μάνου  σε κείνη την μαγική παράσταση που την κρατάω μέσα μου σαν μια ανεκπλήρωτη  ηδονή.

«Γεια σας. Ήρθα για να σας δείξω το δρόμο, την Οδό Ονείρων. Δεν ξεχωρίζει. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους δρόμους της Αθήνας. Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε, Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός. έχει πολύ χρώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολλή σιωπή. Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό, μα κι αβάσταχτο ουρανό.
Εδώ σ’ αυτό το δρόμο γεννιώνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών, ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους ενωθεί με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί. Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος, κι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…
Κάθε σπίτι κρύβει λίγη αγάπη στη σιωπή μα ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή