Γιατί το κάνω θέμα;

Όσο και αν προσπαθώ να ξεγελάσω το χρόνο,   ξεκινώντας από το ένα,  έρχονται στιγμές μνήμης, που δεν τις αντέχω και όσο δεν τις αντέχω, μέσα τους τρέχω.

Γιατί το κάνω θέμα; Αφού τα χρόνια δεν μετράνε, η ζωή έχει σημασία και όσο υπάρχει πρέπει να είναι πλήρης, όχι ημερών, αλλά  στιγμών.
Να τον σταματήσουμε  το χρόνο δεν μπορούμε μπορούμε όμως, να τον ξεγελάσουμε. Από το  Μάη αρχίζει το μέτρημα. Ας γυρίσουμε στους Μάηδες που σβήναμε κεριά και ας ζήσουμε και τώρα που δεν σβήνουμε, αυτό που ξέρουμε καλά.
Με στιγμές μάθαμε να μετράμε τη ζωή μας, γιατί σε ένα χρόνο μπορείς να ζήσεις μια ζωή και μια ζωή να τη μετρήσεις με άγονες δεκαετίες.
Από το Μάη αρχίζει το μέτρημα,  και οι μνήμες  κάνουν κύκλους, γίνονται χρόνια. Αυτά είναι που μας βαραίνουν και όχι που μεγαλώνουμε. Τι  θα βρούμε εφέτος  για να τον προσπεράσουμε;    

Εσχάτως ανακάλυψα, και το έγραψα πριν λίγες μέρες  «Εδώ στου δρόμου τα μισά που έχουμε φτάσει, η στάση είναι απαραίτητη. Η αναθεώρηση, όσο και αν βλάπτει  τα δόγματα, που μας νανούριζαν, επιβεβλημένη.

Πολλές φορές, όταν ανακαλύπτω κάτι, δεν μπορώ  να κρύψω τον ενθουσιασμό μου. Και εγώ ευτυχώς αργώ χαρακτηριστικά, τόσο, που κάθε χρόνος που προστίθεται στην ηλικία μου,  σκορπά ενθουσιασμό. Σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσω κάποιες σταθερές, η διαπίστωση ήταν καταλυτική: τίποτα δεν είναι όπως χθες, τίποτα δεν θα υπάρξει όπως σήμερα…»   Γι’ αυτό,  τώρα το Μάη, που ξεκινάει το μέτρημα, από το ένα θα ξεκινήσουμε,  για να φτάσουμε και πάλι στο ένα.   «Ζω πάντα στο παρόν. Το μέλλον δεν το γνωρίζω. Το παρελθόν δεν το έχω πια. Το ένα με βαραίνει σαν την δυνατότητα των πάντων, το άλλο σαν την πραγματικότητα του τίποτα».

Γιατί το κάνω θέμα  κάθε χρόνο; Για να ξεγελάσω το χρόνο,  βγάζοντας τους αριθμούς από τα χρόνια,  έτσι   γίνονται οι στιγμές μοναδικές  και επιβεβαιώνουν: «μια στιγμή και τα πάντα όλα». Και το δάκρυ  απο χαρά είναι, μιας στιγμής μοναδικής, απ'  αυτές που μέσα τους τρέχω...   

.