Ποιος ξέρει πότε θα ρθεί το καλοκαίρι;

5 Ιουνίου την αφιερώνουμε παγκοσμίως στο περιβάλλον. 5 Ιουνίου και «Η βρόχα έπεφτε» που λέει και ο Ζαμπέτας.  Και όχι σήμερα, από την πρώτη μέρα του καλοκαιριού. Βροχές και καταιγίδες. Το τέλειο σκηνικό, αντίδρασης της φύσης, στο βιασμό που υφίσταται.      Αλήθεια μήπως γνωρίζεται που μετακόμισε το ελληνικό καλοκαίρι; Γιατί αυτό που διανύουμε μοιάζει περισσότερο με καλοκαίρι του Καμερούν. Χρόνια τώρα μιλάμε για την αλλαγή του κλίματος και πως να μην αλλάξει, αφού του αλλάξαμε τον αδόξαστο.

Το περιβάλλον έχει την τιμητική του, εκδηλώσεις, ομιλίες, παραινέσεις για ευαισθητοποίηση των πολιτών. Ανέξοδα δάκρυα που επί της ουσίας, τίποτα δεν προσφέρουν.
Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το περιβάλλον το κατέστρεψαν οι ισχυροί και αυτοί συνεχίζουν να το καταστρέφουν. Το περιβάλλον το καταστρέφει αυτή η «ιμπεριαλιστική» οικονομική πολιτική που λειτουργεί δίχως ίχνος αλληλεγγύης και υποστήριξης των επόμενων γενεών. Η πολιτική που υποθηκεύει το μέλλον εις βάρος μιας ανάπτυξης, που δεν έχει να κάνει με την ποιότητα ζωής των λαών.
 

Η καταστροφή του πλανήτη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, προέχει η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγάλων πολυεθνικών. Μην ξεχνάτε το βέτο των ΗΠΑ πριν λίγα χρόνια στην διάσκεψη του Κιότο, που διαφοροποιήθηκε από τους ισχυρούς, σε μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, που έθιγαν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα.
Το φυσικό περιβάλλον στα εκατομμύρια χρόνια της ύπαρξής του υπέστη άπειρες μεταβολές, είδη εξαφανίστηκαν, άλλα εμφανίστηκαν, θάλασσες και γαίες πήγαν κι ήρθαν χωρίς τη δική μας φροντίδα. Το περιβάλλον, σε όποια μορφή το καταντήσουμε, θα υπάρχει και μετά από εμάς. Τόσο απλά. Το στοίχημα είναι εάν εμείς θα υπάρχουμε . Άρα, δεν κάνουμε τίποτα για το καημένο το περιβάλλον,  για την επιβίωσή μας το κάνουμε.

Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε, και η στήλη είναι μικρή για να τη χωρέσει. Η προστασία του περιβάλλοντος δεν γίνεται με ξόρκια. Ας πάμε σήμερα στη γιορτή και αύριο μπορούμε να απολαύσουμε τη δροσιά του καινούργιου μας κλιματιστικού. Είναι αυτό που διαφήμιζε,   η ηλικιωμένη κυρία στην λογική, να ζήσουμε εμείς και οι επόμενες γενιές ας πεθάνουν.
Το καλοκαίρι σαν θαρθεί πάνω στην άμμο την ξανθή, μαζί μου θες να περπατάς και να μου λες πως μ’ αγαπάς
Όμως αν μου κράταγες πιο σφιχτά το χέρι όμως αν μ’ αγάπαγες όπως εγώ και συ, το καλοκαίρι θα’ ρχοντανε πρόωρα τώρα πιο ξέρει πότε θα ρθεί…»
Ποιος ξέρει…
.









.