Οι λέξεις που λείπουν

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις, όχι για να περιγράψουν,  άλλωστε λίγο η πολύ, έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες της ζοφερής εικόνας, της  ίδιας  της πραγματικότητας. Έχουμε δεδομένα, που δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε. Ξέρουμε τι έφταιξε. Ξέρουμε τους θύτες.  Το πρόβλημα βρίσκεται στα θύματα.  Όλες οι φυλές του Φαραώ, που να βρεις δρόμο να τις βάλεις να τον περπατήσουν.  Ο καθένας τραβάει τη μοναχική πορεία  του, ακολουθεί την πεπατημένη του, υπερασπίζεται τα  στενά  του συμφέροντα.

Αυτές τις λέξεις δυσκολεύομαι να βρω.  Λίγες σε μια σειρά που να σχηματίζουν μια πρόταση.   Τι κάνουμε;   Όλοι μαζί τι κάνουμε. Δεν ξέρω αν υπάρχουν αυτές οι λέξεις σήμερα, ή θα χρειαστεί να  γραφτούν με αίμα για να αφυπνίσουν συνειδήσεις, να  ενώσουν,  τους ανθρώπους που υποφέρουν, να ενώσουν τα θύματα απέναντι στους θύτες. Δεν είναι ότι ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες,  μ’ αυτά που προηγήθηκαν, υπάρχει κατανόηση. Δεν μπορεί όμως,  μέσα σ’ αυτή βαρβαρότητα να  μην υπάρχει ένα σημείο επαφής. Να μην υπάρχει ένα σημείο, που να συναντηθεί  ο  πόνος,  η  δυστυχία, η ανάγκη. Τι πρέπει να γίνει δηλαδή, να συναντηθούμε όλοι στα συσσίτια, για να δώσουμε τα χέρια ή  και εκεί θα προσπαθήσουμε να ρίξουμε το διπλανό μας για τη μεγαλύτερη μερίδα;

ΟΧΙ δεν έχω τις λέξεις,  που θα εμπνεύσουν, που θα ενώσουν, που θα   στερήσουν  το μαλακό υπογάστριο απ’  αυτούς  σήμερα το κτυπούν ανελέητα. Με όλα τα μέσα.

Δεν έχω βρει τις λέξεις, για να πείσω τον ηλίθιο που άκουγα απόψε στην τηλεόραση, ότι  ο μόνιμος, ο αορίστου,  ο ορισμένου,  ο  του ιδιωτικού ή  του δημοσίου, ο   ελεύθερος επαγγελματίας, ο αγρότης, ο εργάτης, ο αστυνομικός,  ο στρατιωτικός,   ο δημοσιογράφος,   ο επιστήμονας,   όλοι εργαζόμενοι είναι.

Δεν έχω βρει λέξεις να τον βγάλω μέσα από το μικρόκοσμο του,  να του  πω πως οι διαχωρισμοί εφευρέθηκαν  για τον κρατούν δέσμιο, σκλάβο μια ζωή.

Να του το πω,   πως η διεκδίκηση,  για τα δίκαια αίτημάτα του, δεν είναι προσωπική του υπόθεση. Τα χαρτιά που προσκόμισε για να διαχωρίσει τη θέση του,   είναι κωλόχαρτα, στην καλύτεροι περίπτωση, στην χειρότερη τεκμήρια για τη θανατική του καταδίκη.

Επιτέλους να καταλάβει,  ότι από την στιγμή που εργάζεται,  και έχει απέναντι,  του αυτήν την κυβέρνηση    είναι εν δυνάμει μελλοθάνατος.

Αυτό είναι σήμερα το μεγάλο ζητούμενο, δυο τρεις λέξεις στην σειρά και κάποιοι, που θα μπουν μπροστά να τις φωνάξουν, για να γίνει η συνάντηση.