Ποιοι Αργοναύτες, Μίμη;

Στην υπηρεσία του διαλόγου σήμερα η στήλη.   Συμφωνώ σε πολλά. Διαφωνώ όμως  με τους πληθυντικούς της ευκολίας  της φίλης αναγνώστριας, που γράφει τα παρακάτω, σχολιάζοντας το χθεσινό. Σε επόμενο θα πω τη γνώμη μου.

«Ξέρεις με ποιους πάλεψαν οι Αργοναύτες; Ξέρεις ότι σκότωσαν βασιλιάδες; Ξέρεις ότι έχασαν τον κυβερνήτη τους; Ξέρεις ότι πάλεψαν με κύματα πελώρια και πέρασαν από τρικυμίες φοβερές; Ξέρεις ότι άνοιξαν δια παντός τις συμπληγάδες;

Λοιπόν άκου, ούτε στην αρχαία Ελλάδα, ούτε στη μυθολογία υπήρχε αλληλεγγύη. Θεοί εκδικούταν θνητούς, ο Δίας γκάστρωνε όποια του άρεσε και ξεσήκωνε μάχες, κόρες θυσιάζονταν για να εξευμενιστούν οι θεοί και βασιλείς δολοφονούταν για το θρόνο (την καρέκλα δηλαδή). Η ιστορία βρίθει από εμφυλίους, εκστρατείες και επεκτατισμό. Πού την είδε την αλληλεγγύη ο Μίμης;

Κι αυτό θα στο πω. Την είδε στην ιερότητα του σκοπού. Ενώ τώρα δεν υπάρχει σκοπός. Τώρα υπάρχει like στο facebook. Αυτός είναι ο σκοπός. Να δείξουμε αλληλέγγυοι σε μια άρνηση. Χωρίς όμως κατάφαση. Ξέρεις ποια είναι η σημερινή αλληλεγγύη και ο σκοπός της; Να προσποιούμαστε τους αντιφρονούντες απέναντι σε μια πολιτική του Μνημονίου. Κι όλο αυτό ανώδυνα. Με ένα  share,  με ένα like, με μια φωναχτή συζήτηση στο καφενείο. Πάλι το Εγώ δηλαδή. Δηλώνω Εγώ ότι διαφωνώ και αφού το δήλωσα, καθάρισα.

Γίνεται μάχη χωρίς αίμα; Διαζύγιο δίχως δάκρυ; Μα όσο ψωνίζεις το μπλουζάκι απ’ το πολυκατάστημα, όσο πίνεις κι ένα καφεδάκι στη μεγάλη πλατεία του μικρού σου χωριού, όσο βγαίνουν και τα φροντιστήρια του παιδιού, ναι μεν διαφωνείς αλλά δε ρισκάρεις ν’ ανοίξει μύτη. Αρνείσαι, αλλά θεωρητικά. Διαφωνείς, αλλά διαδικτυακά. Θυμώνεις, αλλά από την ξαπλώστρα το καλοκαίρι, κι απ’ τον καναπέ το χειμώνα.

Άρα αγαπητέ Μίμη, Νίκο, Μαρία, δεν παίζει το σενάριο «αλληλεγγύη προς ένα σκοπό» γιατί οι όροι είναι ξάπλα. Κι ας διαφωνούμε σε εκατό σημεία, κι ας είμαστε ανταγωνιστικοί, κι ας είμαστε αρχομανείς, κι ας παθιαζόμαστε, αν ο κοινός σκοπός υπήρχε, τότε θα ήμασταν πραγματικά αλληλέγγυοι.

Τώρα είμαστε απονευρωμένοι. Και άσε τους Αργοναύτες στην ησυχία τους, γιατί εμείς ούτε να σκοτώσουμε μπορούμε, ούτε να σκοτωθούμε, για κανένα σκοπό. Γιατί δεν υπάρχει σκοπός. Γιατί απλά, το αμερικανικό βόλεμα τον καταργεί. Γιατί εάν ποτέ υπάρξει, η αμερικανιά μας θα τον μηδενίσει πριν καν δημιουργηθεί. Γιατί είμαστε λούμπεν επαναστάτες και ψευτο-αριστεροί από μόδα. Και κυρίως γιατί δεν έχουμε μία κατάφαση, αλλά μόνο άρνηση. Σκοπός, ιδέα, σχέδιο ίσον άγνωστες λέξεις.

Η αντίσταση γίνεται στο Facebook και στο καφενείο, και πριν βιαστείτε να σχολιάσετε, όχι, δε βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω. Δυστυχώς δε με λένε Ιάσονα…»