"Γιατί μόνο βλέποντάς σε μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου"

Όχι που δεν υπάρχουν νέα, είναι που πάλιωσαν, πριν καν μου φανερωθούν. Ας μην κοροϊδευόμαστε, τίποτα δεν θα μπορούσε ν’  αλλάξει με  μια μικρή απουσία αποτοξίνωσης, από την τοξίνη των λέξεων. Όσο για τις διακοπές, προσπάθησα να τις ζήσω…  και φυσικά δε θα τις γράψω…

Τα νέα, τα ξέρετε, τα ίδια… μόνο η τηλεόραση, τους αλλάζει την ημερομηνία λήξεως και τα πλασάρει για φρέσκα. Τόσο φρέσκα όσο η ομιλία του πρωθυπουργού στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης. Για την Συρία; Τα έχω ξαναδιαβάσει, πριν χρόνια… μέσω Ιράκ…

«Αν είχα μια αναπαυμένη, ψυχή, δεν θα ’γραφα  ποτέ»  είπε σε μια παλαιότερη  συνέντευξή του, ο ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης.  «Εάν θέλεις να είσαι κάθε μέρα ζωντανός, πρέπει  να έχεις  τις ιδιότητες που έχει ένα ποτάμι, να επαναστατείς συνεχώς στα πράγματα  που συμβαίνουν γύρω σου και πάνω σου, το ποτάμι εάν το περιορίσεις γίνονται πλημμύρες. Πρέπει να είσαι τόσο επαναστατικός και τόσο ήσυχος συγχρόνως».

Ε!  κάπως έτσι αντέξαμε, χωρίς πλημμύρες.  Με μεγάλη οικονομία δυνάμεων, προσπαθήσαμε να μη ξοδευτούμε λάθος, να μη χάσουμε μέσα στη φασαρία το σημαντικό.

Πάλι εδώ, γιατί η ψυχή είναι ανήσυχη. Με τα άκρως απαραίτητα. Απαλλαγμένοι  από όλα εκείνα τα περιττά μιας χρήσης και εφοδιασμένοι, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, με όλα εκείνα τα χρήσιμα, για μια ζωή.

Σ’ αυτά θα στηριχτούμε, που δεν ξεβάφουν με την πρώτη σταγόνα της βροχής,  που μας δίνουν, ταυτότητα και στυλ.  Σε αυτά που δεν τ’ ακούμε στις ειδήσεις.  Σ’ αυτά που έρχεται μια σιωπή  και μας τα ψιθυρίζει, όταν ο θόρυβος της τρέχουσας επικαιρότητας, μας καλεί να ακολουθήσουμε το συρμό.

Με αυτόν  το βαρύ  οπλισμό των συναισθημάτων μας πορευόμαστε, που μας επιτρέπει να διακρίνουμε τον εαυτό μας, όχι  μέσα στον καθρέπτη,  αλλά στα μάτια των άλλων. «Γιατί μόνο βλέποντάς σε μπορώ να βλέπω τον εαυτό μου»