Στο τέλος και στην αρχή. Είναι οι ευκαιρίες που μας δίνει ο χρόνος, να ξαναπροσπαθήσουμε. Ίσως αυτό να είναι το δώρο του. Θα συμφωνήσω, με μείον ξεκινάμε. Και το μείον αποτέλεσμα είναι, το θέμα είναι πως το αντιλαμβανόμαστε. Δεν λέω έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, η πορεία όμως γίνεται πιο ελκυστική. Με μειονέκτημα, αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή. Όλος ο χρόνος μπροστά μας. Και ό,τι ήρεμο, δεν είναι πάντα όμορφο και εύκολο να διαχειριστεί. Πνίγει!
Η
νίκη, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, δικαιολογημένα φέρνει ξέφρενους πανηγυρισμούς.
Όχι με συν ούτε καν με μηδέν. Κουβαλούσαμε την ποινή λες και είχαμε υποπέσει
στο προπατορικό αμάρτημα. Φορτωμένοι συμβιβασμούς,
σε μια εύθραυστη ισορροπία, που να πάμε;
«Όταν αποφεύγουμε το θάνατο,
την πάντα μεταβαλλόμενη φύση των πραγμάτων, αναπόφευκτα δραπετεύουμε από τη
ζωή». Με τρόπο απόλυτο
ο Μ Σκοτ Πεκ σκιαγραφεί τη μεγάλη αρρώστια των ανθρώπων, την εμμονή
στο παρελθόν και στις οικείες καταστάσεις. Την εγωιστική προσήλωση
στις παλιές πληγές. Την υποταγή στα παλιά τραύματα. Το φόβο του θανάτου
κατά συνέπεια το φόβο της ζωής. Διότι κάθε γέννηση προϋποθέτει ένα
θάνατο.
Με
μείον ξεκινάμε. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Η αφαίρεση δεν
τελειώνει στα χαρτόκουτα, με τις παλιές φωτογραφίες. Πρέπει να ξεριζώσει
και μέρος εκείνου του πλαστού εαυτού, που καλοπιάναμε όλα αυτά τα
χρόνια. Να του αφαιρέσουμε τη ψευτιά για να τον βρούμε. Απ’ αυτό το σημείο,
μπορούμε να ξεκινήσουμε με ασφάλεια. Να βρούμε τον εαυτό μας για να
μπορέσουμε και να τον χάσουμε. Έτσι θα βρούμε τον έρωτα, την αλήθεια, την
αγάπη. Για να νικήσεις το χρόνο, απαιτείται μια γέννηση και ένας θάνατος, θάνατος,
του πλαστού και ψεύτικου εαυτού μας, για να αναδυθεί ο αληθινός.
Με
μείον, χωρίς δεύτερη σκέψη, με απώλειες, που χρόνια προστατεύαμε γιατί
φοβόμαστε το τσαλάκωμα, δειλιάζαμε μπροστά στη συντριβή. Με μείον για να απαλλαγούμε
από τις σιδερόμπαλες στα πόδια, να βγάλουμε φτερά και να πετάξουμε.
Για να έρθει ο
καινούργιος χρόνος, ο παλιός θα πρέπει να εκπνεύσει. Καλά Χριστούγεννα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου