Χιόνι όμως ...Λειώνει

Θα συνεχίσουμε… Όχι από εκεί που μείναμε, αυτή η ιστορία δεν έχει στάσεις,  δεν κάνει διαλείμματα,  λειτουργεί όσο και η ζωή, όσο και η καρδιά. Άντε λίγο πιο γρήγορα, λίγο πιο αργά, λειτουργεί όμως. Μια φορά να  σταματήσει,  θα είναι η πρώτη. Και η τελευταία.     

Χρειάζομαι και άλλες λέξεις,  όσο και να συμπυκνώνω δεν  αρκούν.  Μπορεί το παράπονο να  τα σκέπασε όλα, μπορεί να τα πλάκωσε  με  δέκα μέτρα χιόνι, χιόνι όμως, λειώνει. Κάποια στιγμή  έρχεται ο εαυτός μου, εκείνος ο αυστηρός,  γυμνός από δικαιολογίας   και ζητάει τα άδικα του.  Απελευθερωμένος από το βάρος, με το «Εγώ» να έχει γίνει χαλκομανία, τον στήνει στα δέκα μέτρα και τον πυροβολεί, τον άλλον, εκείνον τον  οπλισμένο με παράπονο,   τον θριαμβευτή της πρώτης μάχης, τον  καλά κρυμμένο στα βάθη της μοναξιά του.  «Ο πιο καλός μου φίλος κι ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτός μου»
Φίλος και εχθρός σε μια αέναη σύγκρουση, με την υπερβολή να θριαμβεύει. Επιστρέφουμε... Στα όνειρα μου πέτυχα τα πάντα. Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία σ’ ένα ανοιχτό παράθυρο, δεν θα μπορούσα να την περάσω χωρίς την υπόσχεση μιας άλλης. Εντάχτηκα σε μια κοινωνία και έμαθα τους κανόνες. Το πλήρωσα.

 

Κρατούσα μόνιμα μια αξιοπρεπή και αφ’ υψηλού στάση, ποτέ μου δεν αντιλήφθηκα την κρυφή μου αδιαφορία. Παίζοντας το κεφάλι μου κορώνα γράμματα, αρνήθηκα να δω της ζωής το απαιτούμενο κουράγιο. Φοβόμουν για το τέλος και το προκαλούσα. Θλιβόμουν με το χάλι της κοινωνίας και το απέρριπτα. Τρόμαζα τη μοναξιά και την ακολουθούσα. Αναζητούσα το νόημα της ύπαρξης μου και τα αρνιούμουνα όλα. Αγνόησα τη δύναμη της ευαισθησίας και όλα τα καλά πέρασα ξώδερμα, ο έρωτας, η αλήθεια, το όνειρο, η ελπίδα, η παιδική αθωότητα. Ο εαυτός μου φοβισμένος είχε κουρνιάξει κάτω από το κοινωνικό ένδυμα.

Τώρα ζω την αλήθεια, που με απελευθερώνει, αυτήν  που αναζητούσα όλα αυτά τα χρόνια μέσα από το ανοιχτό παράθυρο. Την ελευθέρια που σας έλεγα,  τη συνάντησα. Στέκομαι απέναντι στο αποσπασματικό και στην παρένθεση,  αυτά που ήθελα στην πραγματική τους διάσταση ζω!
Δεν αρκεί μια καλή διαχείριση για να εξασφαλίσουμε ποιότητα ζωής. Δεν αρκούν οι τεχνοκράτες και οι λογιστές, για να μας οδηγήσουν στην άνοιξη. Χρειάζονται ανατροπές, ρήξεις και διαταράξεις, μα πάνω απ’ όλα χρειάζεται έμπνευση και φαντασία για να ζήσουμε αληθινά.
Η ζωή μου είναι μια διαρκής παρουσία στο παράθυρο. Μπορεί να ξόδεψα χρόνια περιμένοντας, άξιζε όμως τον κόπο.