Η όχθη μου

H στήλη σήμερα φιλοξενεί ένα κείμενο της Αλίκης Κατσαρού.  Είναι  απ’  αυτά τα κείμενα που νοιώθεις να συναντάς τη σκέψη σου, που σκόρπισες αποσπασματικά, στην προσπάθεια να οριοθετήσεις τον τόπο σου.   Κείμενο, παράδειγμα σε πολλά που έχω γράψει. Επίλογος σ’ αυτά που ήθελα να πω.   Ένα ποτάμι, κόκκινη γραμμή, που την τραβάς για να ορίσεις τον κόσμο σου. Κόκκινη γραμμή   όμως,  για να δείξεις και τον άλλο κόσμο, αυτόν που δεν σε αφορά,  με αλήθεια  βέβαιη και ξεκάθαρη.  «Η όχθη μου», ο τίτλος.

«Το λατρεμένο Παρίσι, ως γνωστό χωρίζεται από το Σηκουάνα σε δυο όχθες, την αριστερή και τη δεξιά. Η ίδια η ζωή, χωρίζεται κι εκείνη σε όχθες, κι εμείς επιλέγουμε σε ποιαν ανήκουμε. 
Το ποτάμι ανάμεσα μπορεί να μην είναι τόσο όμορφο όπως ο Σηκουάνας, στολισμένος από περίφημες γέφυρες, διατρεχόμενος από bateaux mouches και πλαισιωμένος από μνημειώδη κτήρια και σοφιστικέ μπιστρό. Το ποτάμι μπορεί να είναι ταραχώδες, λασπωμένο, μανιασμένο ή ξερό, μα όπως κι αν είναι, η σοφία της ζωής λέει ότι διαλέγεις σε ποιαν όχθη θες να ζεις και στέκεσαι συνεπής στην επιλογή σου. 
Καμιά φορά σου γνέφουν άνθρωποι από την απέναντι όχθη, στέλνουν μηνύματα δικά τους, συχνά θολά, αρνητικά, ενίοτε συκοφαντικά. Εσύ αντιδράς. Φυσικά, θες να περάσεις απέναντι. Η ανθρώπινη φύση σου, σε σπρώχνει να διασχίσεις το ποτάμι, με μια βάρκα, ή έστω κολυμπώντας και να βγεις μπροστά τους, να εξηγήσεις, να πολεμήσεις, να διαλύσεις τη συκοφαντία. Λες και θα καταλάβουν ποτέ τη γλώσσα σου… χαζέ.
Το μοιραίο λάθος σου θα είναι να βουτήξεις ακόμη και το δαχτυλάκι σου στο ποτάμι για να πλησιάσεις στην απέναντι όχθη. Για κοίτα το, μόλις λασπώθηκε. Οι φωνές από απέναντι σε καλούν. Σε νιώθουν αδύναμο γιατί διαπιστώνουν ότι βάλλεσαι. Και συνεχίζουν. Πιο δυνατά. 

Σε κάνουν να βάλεις στο ποτάμι το πόδι ως το γόνατο. Έχεις ήδη γεμίσει λάσπες το ένα σου όμορφο ποδαράκι. Το βάζεις δίπλα στ’ άλλο και καταλαβαίνεις το λάθος. Ξέρεις κατά βάθος πως αν βουτήξεις τελικά στο ποτάμι για να βγεις στη άλλη όχθη, να αντιμετωπίσεις τους ξένους, τους άγνωστους με τη δική σου ζωή και τη δική σου σκέψη, το μόνο σου αποτέλεσμα θα είναι να βγεις λασπωμένος, λερωμένος και τελικά νικημένος.
Γιατί, είναι τόσο απλό, οι απέναντι, απλά δεν ενδιαφέρονται για καμιά αλήθεια. Οι απέναντι ενδιαφέρονται μόνον να σε λασπώσουν. Σήμερα εσένα, αύριο τον άλλο. Αν βγεις στη όχθη τους κι αρχίσεις να εξηγείς, τα δόντια και η γλώσσα σου, θα μαυρίσουν από χώμα, σκουπίδια και ανούσιες, κουβέντες… υπεδάφους. Όπως μιλάς, θα φτύνεις φύκια και πετραδάκια, δε θα καταλαβαίνεις ούτε εσύ τι λες, και τελικά δε θα καθαρίσεις ποτέ εντελώς. 
Την όχθη που διάλεξες να ζεις, το βλέπεις, την προστατεύει πάντα ένα ποτάμι. Σεβάσου το ως σύνορο ζωής. Και μην κάνεις το λάθος να βουτήξεις ούτε το μικρό σου δαχτυλάκι. Ήττες θα μετράς, αν απομακρύνεσαι έστω και ένα εκατοστό από τη δική σου όχθη, τη δική σου επιλογή ζωής. 
Γιατί τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Γιατί δεν είναι οι όχθες της ζωής Παρίσι.
Ούτε τα διαχωριστικά Σηκουάνας.
Τώρα, που το σκέφτομαι, ένα καλοκαίρι που δούλεψα στο Παρίσι, την αριστερή όχθη είχα επιλέξει για τη διαμονή μου. Για τους ανθρώπους που γνωρίζουν το Παρίσι αλλά και για εκείνους που αντιλαμβάνονται τη σημειολογική διαφορά της αριστερής (όχι απαραίτητα πολιτικής) στάσης ζωής, είμαι όλη δική τους, στην δική μας όχθη ζωής.
Και το ξέρετε,
Je vous aime.»