Τα καλοκαίρια θέλουνε το χρόνο τους

Πάλι Δευτέρα. Έχω πολλή δουλειά.  Δεν θα κάνω τίποτα.  Έχετε ακούσει για την τράπεζα χρόνου;   Αυτήν θα επισκεφτώ σήμερα.  Θα δανειστώ χρόνο, τόσο, όσο η μνήμη μου, έχει ανάγκη.  

Στη ζωή μας την άκρως βιαστική, το έχουμε νιώσει, όταν αδειάζουμε, στη χάση και στη φέξη, λίγο να σκεφτούμε.. Το έχουμε επιδιώξει.  Όταν επιταχύνουμε διαρκώς, καθημερινώς για να χαθούμε: από τον αληθινό εαυτό μας, τις βαθύτερες σκέψεις μας, τις βασικές αλήθειες και αρχές της αληθινής ζωής.
«Στα υπαρξιακά μαθηματικά – γράφει ο κύριος Κούντερα - η εμπειρία της ζωής λαμβάνει τη μορφή δύο στοιχειωδών εξισώσεων: ο βαθμός της βραδύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της μνήμης. Ο βαθμός της ταχύτητας είναι ευθέως ανάλογος με την ένταση της λήθης»
«Γιατί χάθηκε η ηδονή της βραδύτητας;» «Που είναι οι παλιοί αργόσχολοι;» Μας ρωτάει ο συγγραφέας «Που είναι αυτοί οι φυγόπονοι ήρωες των λαϊκών τραγουδιών, αυτοί οι πλάνητες που χαζεύουν από μύλο σε μύλο και κοιμούνται στην ύπαιθρο; Άραγε χάθηκαν μαζί με τους χωματόδρομους, μαζί με τα ξέφωτα, μαζί με τη φύση;
Ο χρόνος τελικά είναι αυτός που μας λείπει περισσότερο και χτίζει ένα κόσμο που χάνει τη μνήμη του. Η ζωή αποκτά την ταχύτητα του φωτός, γίνεται δηλαδή ένα τίποτα. 

Άλλαξα μουσική, Συνεχίζω με καλοκαιρινές μπαλάντες, που κάνουν τις μέρες μήνες και γιατί όχι και εποχές. «Τα καλοκαίρια είναι ψέματα» ο τίτλος του βιβλίου, ένα απόσπασμα, για μας που μπορούμε να κάνουμε την Δευτέρα Κυριακή και να προχωρήσουμε παραπέρα … «Τα καλοκαίρια είναι σπίρτα που καίγονται ως την άκρη τους κι ύστερα αφήνουν μουντζούρες σε φωτογραφίες θαμπές απ’ την αλμύρα και σε ηλιοβασιλέματα που ριγήσαμε σφιχταγκαλιασμένοι. ....Είναι μυρωδιές τα καλοκαίρια. .... Το άρωμα της θέρμης του μεσημεριού στη σάρκα. ....Ο βρεγμένος καπνός. ....Η αντηλιά στους τοίχους του ενοικιασμένου δωματίου. ....Ο ταξιδιάρικος ιδρώτας στα κορμιά των εραστών. ....Είναι επιθυμίες τα καλοκαίρια. ....Τις περισσότερες τις κουβαλάμε μέσα μας χρόνια ολόκληρα. ....Το μικρό κορίτσι με το ηλιοκαμένο δέρμα και τα φύκια στα πέλματα…

....Τα μάτια της που χωρούσαν όλο τον ορίζοντα… ....Η παρέα των πιτσιρικάδων που δεν σ’ έπαιζε γιατί εσύ ήσουν από την πόλη κι αυτοί ντόπιοι διάβολοι. ....Το αστέρι που δεν έφτανες να αγγίξεις όσο κι αν τεντωνόσουν προς τη νύχτα πάνω σου. ....Είναι μυστικά ανείπωτα τα καλοκαίρια. ....Φιλιά στα κλεφτά στις σκιές του πάρκου. ....Το πρώτο τσιγάρο στα σκαλάκια της πλατείας. ....Λόγια και υποσχέσεις για φιλίες που ξεθώριασαν. ....Είναι ψέματα τα καλοκαίρια. ....Κάστρα στην αμμουδιά. ....Γκρεμίζονται με την παλίρροια. ....Φεύγουν με τα πρώτα μελτέμια. ....Και μένεις σιωπηλός, να αφουγκράζεσαι το μοιρολόι του φθινοπώρου, που θα ‘ρχεται πάντα ντυμένο με τη θλίψη του, μα πάντα κρατώντας σφιχτά στον γκρίζο κόρφο του μια χούφτα βροχής λυτρωτικής. ....Ναι, μπορείς να κοιτάξεις μπροστά, ακόμη κι αν αυτό που άφησες πίσω σου είναι ένα αυγουστιάτικο φεγγάρι, λαμπερό και απρόσιτο.....» Αν μπορείς να κάνεις την Δευτέρα Κυριακή, μπορείς να κανείς και τον χειμώνα καλοκαίρι…