Χάρτινο είναι το καράβι

«Ανάσκελα προσκέφαλο η  άμμος /τα μάτια όπου και να κοιτάξουνε γαλάζιο /χίλια χρώματα ο Ήλιος μέσα από ένα δάκρυ φαίνεται/Απαλή μουσική των κυμάτων  ήχος/ και ένα καράβι χάρτινο μου φαίνεται»

Μια έμμετρη ανάσα. Με επισκέφτηκε, όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία στον Έβρο,  από τότε έρχεται κάθε φορά που το χρειάζομαι.  Είχα αποπειραθεί να γράψω ένα «ποίημα», ξέρετε, από εκείνες τις  γλυκές   κουταμάρες, που επιχειρούμε  στα χρόνια της νεότητάς  μας . Έτσι το ξεκίνησα  και εκεί το άφησα. Αυτό δεν  με άφησε ποτέ.  Με παρηγορεί, κάθε στιγμή που χρειάζομαι ένα χάδι. Με κάποιο τρόπο μαγικό έρχεται, όταν είμαι κουρασμένος, όταν είμαι πικραμένος, όταν είμαι θυμωμένος και καταφατικά  επιβεβαιώνει:   «Χάρτινο είναι το Καράβι».   Και τότε όλα γίνονται αθώα  και μεταφέροντα  χρόνια πίσω, στο μυαλό ενός παιδιού.

Φεύγει σιγά σιγά και ο Αύγουστος, όχι αναίμακτα πάντως. Η ιστορία μερικές φορές επαναλαμβάνεται υποστηρίζουν κάποιοι. Σε άλλο χρόνο, ποτέ δεν μπορεί να είναι η ίδια, ας πούμε ότι η ιστορία μερικές φορές μοιάζει να επαναλαμβάνεται. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, που γίνεται αφορμή, γιατί ποτέ δεν είναι συγκεκριμένη, οι ιστορίες που δείχνουν να επαναλαμβάνονται, είναι το αποτέλεσμα μιας δοκιμασμένης συνταγής, που κάνει ότι μπορεί για να βγει το φαγητό άνοστο και καμένο. Η ρήξη αναπόφευκτη και πάντως καλύτερη από το συμβιβασμό.
Ό,τι μας πόνεσε, έχει αφήσει το σημάδι του και είναι σαν ένα παλιό τραύμα που το κουβαλάμε μια ζωή. Πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία να μας πονάει.
Είναι ο πόνος τελικά το υπέρτατο συναίσθημα και όταν θέλουμε να μετρήσουμε την αγάπη εξαντλώντας τους αριθμούς και φτάνοντας μέχρι τον έβδομο ουρανό, ο πόνος είναι από εκεί και πάνω. Ο πόνος κάνει την διαφορά και ορίζει την κατάσταση.

Φιλολογούμε και αγωνιούμε για διάρκειες που δεν είναι εφικτές. Αν δεν το καταλάβουμε απλά ρίχνουμε σταχτή στα μάτια μας.
Θα συνεχίσω με τα Αυγουστιάτικα περιμένοντας να δροσίσει…
Για την ώρα θα κρυφτώ πίσω από τον ανεμιστήρα. Εδώ κουμαντάρω το θύμο μου και το λίγο παράπονο που προσπαθεί να μου ξεφύγει. Τη μοναξιά μου την έχω κτίσει με άφθαρτα υλικά: πείσμα φόβο, πόνο, θυμό και θλίψη. Δεν θέλω να πληγωθώ άλλο, δεν θέλω να πονέσω, θα καθίσω εδώ ψηλά στη σταθερότητα μου, να βλέπω τους άλλους να κατασπαράσσονται για έρωτες, και οι άλλοι,  οι πιο σοβαροί, να πέφτουν από την «Κόντρα Φόσα»
Δεν είναι εύκολο να μπεις στο όνειρο του άλλου, δεν είναι σίγουρο ότι ο άλλος θα σε καταλάβει. Σχέσεις σαν τραύμα διαμπερές. Κύκλοι επάλληλοι, πόνος, χαρά, λύπη, ενθουσιασμός, ενοχές επιθετικότητα, είμαι - είσαι…
Ε! λοιπόν
Είμαι αυτό που μπορούσα να είμαι τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο…

Με τον Αύγουστο της προσδοκίας θα συνεχίσω, με τον Αύγουστο της σιωπής, γιατί μέσα στην φασαρία το χάνεις το σημαντικό. Όχι δεν θα κρυφτώ… 
"Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι/ Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή/ φεγγάρια μου παλιά, καινούργια μου πουλιά/ διώξτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό/ για να με δείτε να περνώ σαν αστραπή στον ουρανό».