Μια φορά και ένα καιρό εδώ που βλέπετε...

Την αγάπη που έδειχναν για το θέατρο και τη μουσική οι παλιοί κερκυραίοι - και αυτό ανεξάρτητα από την κοινωνική τους τάξη – εκφράζεται σήμερα με παράπονο... Πλούσιοι και φτωχοί, είχαν εντάξει στις προτεραιότητες τους τις τέχνες και τις υποστήριζαν κατά τρόπο μοναδικό. Αυτό το παράπονο το αντίκρισα στον απόηχο του φεστιβάλ χορωδιών που έγινε την περασμένη εβδομάδα, στην πόλη μας. 

Σήμερα, όσων έζησαν εκείνα τα χρόνια, διακρίνεις στα μάτια τους, τη στιγμή της αναπόλησης, μια γλυκιά μελαγχολία.

«Αν η σκέψη και τα ενδιαφέροντα της Κέρκυρας είναι στο παρόν, η ψυχή της πλανάται στα περασμένα», γράφει ο κορυφαίος χρονογράφος Παύλος Παλαιολόγος.

Μια φορά και έναν καιρό εδώ που βλέπετε…Πουθενά αλλού δεν θα δείτε τόση έντονη την αναπόληση. Έντονη, όχι όμως συντριπτική. Δεν είναι η νοσηρή νοσταλγία που προκαλεί την αδράνεια. Είναι η ενατένιση ενός κόσμου, του κόσμου τους, που από μέρα σε μέρα αλλάζει και χάνεται. Τον βλέπουν, κάνουν τις συγκρίσεις τους και μελαγχολούν. Από τη σκοπιά του ο καθένας.

Μελαγχολεί ο μέσος κερκυραίος, γιατί νομίζει ότι άρχισε να κάμπτεται στους νέους ανθρώπους η παλιά κερκυραϊκή αβρότητα.. Μελαγχολεί ο ευγενής, γιατί ξεκληρίστηκε το αρχοντολόι. Θλιμμένοι οι ποπολάροι για τα τραύματα που άνοιξε στο νησί τους ο πόλεμος. Απαρηγόρητος ο μουσικός γιατί δεν είναι όσος έντονος ήταν άλλοτε ο μουσικός οίστρος.

Πώς να ξεφύγει η Κέρκυρα από τον τυφώνα, των αλλαγών, που θέλει να επιβάλλει ένα μέσο όρο για όλους, μια ουδετερότητα άχρωμη και άοσμη, που δεν θα αφήσει τίποτα ύστερα από χρόνια για να θυμόμαστε.

Είναι αλήθεια ότι εκείνα τα χρόνια ήταν πιο δύσκολα. Τις παραστάσεις του λυρικού θεάτρου, με θυσίες και στερήσεις τις παρακολούθησε ο κερκυραϊκός λαός. Όμως το χρόνο τον οδηγούσε ο άνθρωπος, ενώ σήμερα συμβαίνει το αντίθετο και έτσι έχουμε χρόνους άγραφτους να προσθέτονται στην ηλικία μας, χωρίς να μπορούμε να τους αναπολήσουμε, γιατί δεν υπάρχουν σημάδια να τους θυμίζουν.