Που να βρω τη θέση μου, μέσα σε ένα χώρο που ξέχασε τι υπηρετεί ;

Τις φιλοδοξίες μου για θέσεις και αξιώματα στην πολιτική τις εξάντλησα στα χρόνια της νεότητάς μου. Από τις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής μου, υπήρξε μια καθολική αποστροφή. Τώρα που το σκέφτομαι, η άρνηση μου να βρίσκομαι στο προσκήνιο, οφείλεται στην κακή ποιότητα της διαλεκτικής, που στερούνταν θέσεις και αντιθέσεις και προφανώς συνθέσεις. Στις μακρόσυρτες και ανούσιες συνεδριάσεις, που μου στερούσαν πολύτιμο χρόνο από την πραγματική ζωή και δοκίμαζαν τα όρια της υπομονής μου. Στην υποκρισία που κυριαρχούσε, μέσα από δημόσιες σχέσεις, να φτιάξεις μια εικόνα αρεστή στο ευρύ κοινό, που δεν είχε καμία σχέση με τον εαυτό σου. Στην όλο και πιο στημένη προβολή, που επέβαλαν πλέον τα Μ.Μ.Ε και κυρίως η τηλεόραση. Το πιο σημαντικό όμως είναι, ότι η πολιτική διέρρηξε τους δεσμούς της με την ιδεολογία και τα κίνητρα των περισσοτέρων που διεκδικούν αξιώματα, δεν πηγάζουν μέσα από την ανάγκη να υπηρετήσουν την κοινωνία. Τη στάση μου αυτή την περιέγραψα εν αρχή, με ένα κείμενο πριν δυο χρόνια, όταν μετά την σταδιακή υποβάθμιση της πολιτικής στα χρόνια που κυριαρχούσε ο πάλαι ποτέ δικομματισμός, ήρθε και η “πρώτη φορά αριστερά” για να δώσει τη χαριστική βολή.

“Ακόμα δεν έχω βρει τη «θέση μου» στην πολιτική. Τη θέση μου, όχι την καρέκλα. Τη θέση απέναντι στην καρέκλα. Ξεκινάω ιχνηλατώντας, σπρώχνοντας με τα χέρια μου το σκοτάδι, στην προσπάθεια να ανακαλύψω το χρόνο εκείνον τον ελάχιστο, της επιστροφής στον τόπο του εγκλήματος. Φαντάζομαι… βουτιές τριάντα δευτερολέπτων - τόσο αντέχω - είναι αυτές οι επισκέψεις, σ’ αυτό το μαγνητικό πεδίο, που με τραβάει σχεδόν πάντα, για μια τζούρα, από την περήφανη απουσία μου. Πολλές βουτιές όμως…

Λέτε κάπου εκεί ανάμεσα να βρίσκεται η θέση μου; Κάπου εκεί ανάμεσα να έχω στήσει τη ζωή μου; Κάπου εκεί ανάμεσα, σε μια λεπτή γραμμή που δεν χωράει καμία καρέκλα, ίσα ίσα τα πόδια μου, στυλωμένα από πείσμα και υπομονή. Και όταν κάνει το πρώτο βήμα, το άλλο περιμένει απέξω, έτοιμο να πατήσει γερά για να δώσει το τέμπο στη μεταβολή.

Δεν θα μπορούσε αυτή η διαδρομή να είχε άλλη εξέλιξη. Οι μεγάλες ταχύτητες ξοδεύτηκαν μπρος και πίσω, κυρίως πίσω. Αν σε κάθε σου βήμα στήνεις και μια μάχη είναι επόμενο να φτάσεις καθυστερημένος. Όταν σανίδωνα το γκάζι για να προσπεράσω, ήταν για να βρεθώ, όσο πιο γρήγορα μπορούσα εκεί που με περίμενε ο κόσμος μου. Εκεί που μπορούσα να αναπνεύσω.

Και που να βρω τη θέση μου, μέσα σε ένα χώρο που ξέχασε τι υπηρετεί ;