Η τελεία του μέλλοντός μου...

Υποθέτω, πως για τον καθένα χωριστά, κάποιες στιγμές ράβονται στα μέτρα του, ποτέ δε ξεπερνούν το ένα αντίτυπο. Πρόκειται για ένα συνδυασμό, που όσοι προσπάθησαν να τον αποκρυπτογραφήσουν για να ξανανιώνουν τη μαγεία που κουβαλούν από τις μονοψήφιες ηλικίες, απέτυχαν. Είναι η οπτική γωνία, πως φωτίζεται σε κείνο το χρόνο, σε κείνο τον τόπο, εκείνη την εποχή. Είναι το άρωμα που ποτέ δεν θα μπορέσουν οι διακεκριμένοι Γάλλοι αρωματοποιοί να αντιγράψουν. Και ευτυχώς! “Δεν υπάρχει χρόνος περασμένος, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το τώρα και από ό,τι υπόλοιπο μένει. Κάθε στιγμή αθάνατος, κάθε λεπτό περιέχει το «για πάντα”.

Θα μου πείτε γιατί σκαλίζω, αφού είναι γνωστό ότι όσο πιο πολύ σκάβεις, τόσο περισσότερο πλησιάζεις στο σημείο που ανταλλάσσεις την ύπαρξη με την ανυπαρξία. Είναι όπως όταν κοιτάζεις ψηλά τον έναστρο ουρανό και νοιώθεις για ένα δευτερόλεπτο ελάχιστος και το αμέσως επόμενο τεράστιος και ευλογημένος που είσαι εκεί και με τα πελώρια χέρια σου κάνεις μια αγκαλιά τ΄ αστέρια. 

Επαναλαβαίνομαι συνήθως το  καλοκαίρι, όσο το παρόν μου προσθέτει στιγμές διαφορετικές από τις περασμένες άλλα υπεύθυνες για εκείνη την αρωματική τζούρα, που κάνει το θαύμα και ανασταίνει χρόνο περασμένο, δηλαδή ανύπαρκτο. 
Το καλοκαίρι είναι μία διάθλαση,  τόσο έξω από την πραγματικότητα, τόσο μέσα στη ζωή.Μεγαλώνει η καρδιά τα βάζει όλα σε μια τάξη. Το μυαλό είναι αυτό που πανικοβάλλεται περιμένοντας το άγνωστο. 
Ελάχιστα δευτερόλεπτα ήταν αρκετά, ένας ήλιος έτοιμος για τη δύση του και ένας αέρας, που έφερνε δείγματα από το άρωμα εκείνου του καλοκαιριού.Ήταν Ιούλιος θυμάμαι, αμέσως το αισθάνθηκα, «έχεις κάτι από το παρελθόν μου εσύ» σκέφτηκα, δεν στο είπα, γύρω γύρω στο έφερνα μη σε τρομάξω θα καταλάβεις με τον καιρό. Το ότι θα ήσουν η τελεία του μέλλοντός μου, αυτό ούτε και εγώ δεν το είχα καταλάβει. «Σου πάει το καλοκαίρι» σου είπα. «Μας πάει» μου είπες. Και ήταν τόσο μεγάλη η νίκη που όσες ήττες και να ακολουθήσουν, δεν θα μπορέσουν να την επισκιάσουν.  «Από Ιούλιο σε Ιούλιο προχωράμε, οι ρωγμές που γεμίζουμε δεν μας τρομάζουν, τόσα χρόνια μάθαμε, άλλωστε από ρήγματα μονάχα μπορούμε να αντικρίζουμε τον κόσμο. Σπαράγματα αλήθειας το υπέρτατο κέρδος. Και μια αθωότητα σαν το βλέμμα εκείνου του μωρού, που δεν έμαθε τίποτα ακόμη…»Εκείνη η οπτική γωνία χθες, επιβεβαίωσε το χρόνο, ζωγράφισε την ομορφιά σου εκείνη που την κέρδισες με το μυαλό και την ψυχή,   άλλα και την άλλη, την “χαρισμένη”, την άκοπη, την αντικειμενική ομορφιά, αυτήν που πάει με το καλοκαίρι.