Οι τουλίπες αποτελούν σημείο αναφοράς Γιατρέ μου...

Τι έχω πάθει με τις πορτοκαλιές τουλίπες δε ξέρω. Κάθε φορά που σκέπτομαι να αποπειραθώ να γράψω ένα μυθιστόρημα, αυτόματα πετιέται ο τίτλος «στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες». Κανένα παιδικό βίωμα δεν συνηγορεί, σ’ αυτήν την εμμονή χρόνων και την Ολλανδία μόνο από το χάρτη τη γνωρίζω. Μπορεί κάπου να το διάβασα και να έχει κολλήσει σε κάποια γωνία στον εγκέφαλο μου, επειδή όμως δεν πρόκειται να γράψω μυθιστόρημα ας κρατήσω τον τίτλο.Η αναφορά έχει γίνει και σε παλαιότερο κείμενο, πάλι αρχές Καλοκαιριού, ακριβώς την εποχή που ξεγελάω τον εαυτό μου, προγραμματίζοντας δήθεν για το επόμενο διάστημα, σε χαρτιά που σκίζω κάθε χρόνο, ανανεώνοντας το ραντεβού για τον επόμενο Σεπτέμβρη. Εν τω μεταξύ συνεχίζω κανονικά την διαδρομή, άνευ σημειώσεων. «Στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες».

Οι τουλίπες αποτελούν σημείο αναφοράς Γιατρέ μου; Τις θυμήθηκα αυτές τις μέρες, μαζί με το δρόμο που δεν περπάτησα, το μυθιστόρημα που δεν έγραψα, όλες τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, που ποτέ δεν ήμουνα με τους νικητές (με  τις τελευταίες που ήμουν καλύτερα να μην ήμουν) και με εκείνο τον κόσμο που ονειρεύτηκα και ποτέ δεν άλλαξε…

Τι να πεις… όταν ο άλλος ερωτά και απαντά, όταν, ενώ ακόμα ψάχνει τον εαυτό του, μπορεί να γνωρίζει τι κρύβει ο άλλος στη ψυχή του, όταν βαφτίζει με άλλες λέξεις την πραγματικότητα προσπαθώντας να την αποφύγει, σιωπάς… Και ακούς με ευλάβεια την αξέχαστη φωνή του ραδιοφώνου και την κυρία που παίζει δημιουργικά με τους τίτλους των τραγουδιών.

«Μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι. Μεγάλη κουβέντα. Και ακόμα μεγαλύτερη εκείνο το πάντα γελαστοί και γελασμένοι οι φίλοι του Χάρου. Αυτός είναι ο ορισμός του ωραίου θανάτου. Γελασμένοι να φύγουμε. Τα έξυπνα πουλιά ας μείνουν να πετούν πάνω από τα χαλάσματα, ας φτιάξουν πάλι εξάδυμους πύργους και σιδερένια χαμόγελα.

Εμείς θέλουμε να πεθάνουμε στον ίσκιο ενός ονείρου, στην άκρη μιας ιδέας, στην αγκαλιά μιας λυτρωτικής ψευδαίσθησης. Γελασμένοι, κοροϊδεμένοι, γοητευμένοι από ένα θαύμα που δεν καταφέραμε».

Στο κυνήγι για ακόμα ένα θαύμα, που πάλι δεν θα καταφέρουμε, γιατί ποτέ δεν πιστέψαμε στα θαύματα, αντίθετα δώσαμε όλο μας το είναι σ’ αυτή την πανέμορφη διαδρομή.

Προχωράμε στο δρόμο με τις πορτοκαλιές τουλίπες για να μην φτάσουμε ποτέ. Ωστόσο θα έχουμε να γράψουμε πολλά...

Η φωτογραφία του γιου μου δεν έχει σχέση με τον τίτλο, όπως και ο τίτλος δεν έχει σχέση με το κείμενο...