«Έχει παγωνιά ο Αύγουστος…»

 Δεν υπάρχει ούτε ανάσα δροσιάς για να περάσει  από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Πλάνο  από το «Τσάι στη Σαχάρα».  Τα κουνούπια με έχουν κάνει άθελά μου αιμοδότη. Κάτω από τον ανεμιστήρα ξαπλωμένος ανάσκελα, ακολουθώ τη φορά των πτερυγίων  και εστιάζω τη σκέψη μου στο κέντρο.  Αυτό που περίμενα τόσα χρόνια αυτό είναι;   Όλη αυτή η φασαρία για «πρώτη φορά αριστερά»  αυτό ήταν; Δεν θα ξεκολλήσω τα μάτια μου  από το κέντρο του ανεμιστήρα αν δεν πάρω μια απάντηση. Έβαλα ένα παράδειγμα στην άκρη  του ενός πτερυγίου  και άρχισα υπομονετικά να λύνω την εξίσωση. Το ποντικάκι – χάριν πειράματος το ζώο – άρχισε  ν’ αλλάζει συνεχώς θέσεις , ακολουθώντας  τη φορά των πτερυγίων. Και εκεί που άρχισε να λύνεται η απορία , άλλαξε πορεία . Πηδούσε με χάρη προς όλες τις κατευθύνσεις  και μου έβγαζε κοροϊδευτικά τη γλώσσα . Το μόνο που μπορούσα με βεβαιότητα να συμπεράνω  ήταν η χαρακτηριστική  αστάθεια στη διαδρομή του . Θα μείνεις με την απορία σκέφτηκα.  Είχε μια ευχέρεια να με ξεγελάει… ακόμα και μπροστά στα μάτια μου, που αλήθεια σας λέω, δεν  λόξεψαν ούτε για μια στιγμή. Ξεκίνησε από την αρχή  μια αντίστροφη  κίνηση χωρίς ίχνος τύψεων για ό,τι προηγήθηκε.  Στην αρχή του άρεσε το κόκκινο, τώρα ανταποκρίνεται  με ευχέρεια στο πράσινο, ενώ ερωτοτροπεί με το γαλάζιο. Δεν ξέρω που να το βρω. Συνεχίζω να ακολουθώ τη δίνη του ανεμιστήρα εις γνώσιν μου  ότι δεν με οδηγεί πουθενά. Στην προσπάθεια μου να δώσω απαντήσεις  τα κουνούπια έκαναν πάρτι. Στο τέλος με κέρασαν και μια πορτοκαλάδα για την προσφορά μου.  Ένα μπουκάλι αίμα α’ θετικό δεν είναι λίγο. Κατέγραψα τις παρατηρήσεις μου, αλλά η απορία θα μείνει παντοτινή. Ο ανεμιστήρας γυρίζει σαν τρελός , το ποντικάκι έδειχνε να ξέρει τις διαδρομές. Για κάποια στιγμή νόμισα, ότι αυτό το διαβολικό ζωάκι τον κατευθύνει… 

Αν δεν υπήρχαν και αυτά τα ηλίθια συναισθήματα, θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Μου πέφτει βαρύς ο Αύγουστος. Με μπερδεύει. 

Με τον Αύγουστο της προσδοκίας θα συνεχίσω, με τον Αύγουστο της σιωπής, γιατί μέσα στην φασαρία το χάνεις το σημαντικό.
Για τον Αύγουστο των ανθρώπων, που μπορούν να δηλώσουν την αποτυχία, γιατί ο Αύγουστος θα μείνει για πάντα νοσταλγία και ανεκπλήρωτο συναίσθημα.

Η ευαισθησία, που καθένας κρύβει μέσα του, βρήκε την αφορμή να αποδείξει, ότι η αποκάλυψη της, είναι δύναμη και όχι αδυναμία όπως του έμαθαν αυτοί που επιχειρούν να χτίσουν τον άνθρωπο από μάρμαρο.
«Εκείνη η προσωπική δικαιοσύνη, εκείνη η αληθινή μεταρρύθμιση που ξαναζωντάνεψε την πεθαμένη ευαισθησία, αυτά τα πράγματα είναι αλήθεια, η δική μας αλήθεια, η μοναδική αλήθεια. Τα υπόλοιπα στον κόσμο είναι τοπίο, κορνίζες που πλαισιώνουν τις αισθήσεις μας, βιβλιοδεσίες των όσων σκεφτόμαστε.
Επανάσταση; Αλλαγή; Αυτό που θέλω στ’ αλήθεια είναι να φύγουν τα άτονα σύννεφα που μουτζουρώνουν με μια γκρίζα σαπουνάδα τον ουρανό. Αυτό που θέλω είναι να δω το γαλάζιο να προβάλει ανάμεσά τους, αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη, γιατί τίποτα δεν είναι και ούτε θέλει να είναι».
«Έχει παγωνιά ο Αύγουστος». Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου Και πολλές μετωπικές, με τον εαυτό σου, με τα μπετά που καίγονται, με μια πόλη που η ζωή είναι σε αναστολή. Ο Αύγουστος βγάζει την σημαντικότερη είδηση. Φοβάμαι να πεθάνω μόνος. Να ζήσω, ήθελα να πω, αλλά βαριέμαι να το διορθώσω. Θέλει αλήθειες ο Αύγουστος...