Στην εποχή της αταξίας

Αυτές τις πρώτες μέρες του χρόνου, νοιώθω μια ανυπέρβλητη επιθυμία να γυρίσω σε 'κείνη την εποχή της αταξίας, τότε που η νιότη ξεπερνούσε τους κανόνες, αγνοούσε τα “πρέπει” και τα “μη”, οι λέξεις είχαν την απόλυτη αντιστοιχία με τη ζωή και μοναδικό σύννεφο στον ουρανό ήταν ο ήλιος.

Σήμερα με ένα θαμπό ουρανό να με σκεπάζει και λέξεις που δεν έχουν καμία αντιστοιχία με την ζωή. Αισθάνομαι ότι μας περισσεύουν τα λόγια και μας λιγοστεύει η ζωή.

Με τόσο σκάρτα υλικά, τι να σου κάνει και ο σεφ. Το τελικό αποτελέσματα, μια άνοστη σούπα. Την ίδια δυσκολία με την ποιότητα των πρώτων υλών, έχει και αυτός που γράφει. Είναι η μιζέρια της επαρχίας, που σου χαμηλώνει τον πήχη και σου κλείνει τον ορίζοντα. Είναι η θάλασσα που σε περικυκλώνει, σου κόβει τη στεριά στα δύο, σου παίρνει μέρος του αέρα και η αναπνοή μένει ημιτελής. Επικίνδυνα πράγματα. Σε “δήθεν” καταστάσεις οι λέξεις αδυνατούν. Ξέρετε δεν θα ήθελα να είμαι ένας ακόμα παραπονούμενος, που γράφει θυμωμένα κείμενα.

Είναι πολλά εκείνα που δεν χωράνε στα σχήματά μου. Το  μικροκλίμα, υπήρξε καθοριστικός παράγοντας γι’ αυτήν την κατάσταση που βιώνουμε εδώ στη μικρή μας πόλη. Έξω έχει λιακάδα αλλά πώς να τη δεις με κλειστά παράθυρα; Γίνανε ένα με την υγρασία, ο ορίζοντας, το ταβάνι του γραφείου τους, άλλαξε χρώμα το δέρμα τους και τι χρώμα να το πεις, αυτό της μούχλας ίσως, ανακατεμένο με σκοτάδι... Για αυτό αποφεύγω και φεύγω...

Η αναμονή σκοτώνει και δεν ξέρω τελικά αν αξίζει το κόπο. «Πόσο να περιμένει πια κανείς; Πόσες ζωές του έχουν τάξει άγνωστοι θεοί για να θυσιάσει αυτή την σίγουρη τη μία.»
Θέλω να γυρίσω πίσω να γυρίσω σε κείνη την εποχή της αταξίας, να ξαναβρώ εκείνες τις παρθένες λέξεις και να ξαναδώ στον ουρανό εκείνο το μοναδικό σύννεφο, που θα είναι ο ήλιος.
Με τέτοια “θέλω” θα μπορέσουμε να ζήσουμε όχι μόνο για μια αγάπη, αλλά για έναν κόσμο.