Η σιωπή είναι πιο δυνατή από το θόρυβο του “τίποτα”

Η σιωπηρή διαμαρτυρία ομάδας πολιτών, ανήμερα της επετείου της “ένωσης”, απέναντι από την εξέδρα των επισήμων, με το σύνθημα “Η Κέρκυρα πεθαίνει”, έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις και απέδειξε ότι η εκκωφαντική σιωπή μπορεί να ακουστεί πολύ πιο δυνατά από τον θόρυβο του “τίποτα”. Δεν ήταν ένα μήνυμα μόνο απέναντι στους θεσμικούς φορείς, που έχουν την ευθύνη για την εύρυθμη λειτουργία της πόλης, πιστεύω πως ήταν ένα μήνυμα προς όλους εκείνους που με την στάση τους πεθαίνουν την Κέρκυρα κάθε μέρα.

“Η Κέρκυρα Πεθαίνει”. Ποιοι είναι αυτοί που προκαλούν το θάνατο της; Η εύκολη απάντηση βρίσκεται σε εκείνους που έχουν την ευθύνη της διαχείρισης, μόνο αυτοί όμως; Αν σκάψουμε ένα μέτρο κάτω από την επιφάνεια, θα συναντήσουμε πολλές χιλιάδες, μπορεί και εμάς τους ίδιους. Θα συναντήσουμε τους επιχειρηματίες που καταπατούν το δημόσιο χώρο, όλους αυτούς που προκαλούν ηχορύπανση, που καλύπτουν την ομορφιά με πλαστικό, που κερδοσκοπούν. Όλους αυτούς και αυτοί είναι οι περισσότεροι, που έχουν πολεοδομικές παραβάσεις, που παρκάρουν παράνομα, που καταπατούν και ρυπαίνουν τις παραλίες. Που κατεβάζουν τα σκουπίδια ό,τι ώρα γουστάρουν, που πετούν δίπλα στους κάδους κλαδιά, μπάζα, στρώματα μπανιέρες καναπέδες κλπ.

Όλους αυτούς τους πολίτες που δεν κάνουν ανακύκλωση, άλλα και αυτούς που μολύνουν τους κάδους με ανακυκλώσιμα υλικά ρίχνοντας μέσα τα οργανικά. Η λίστα δεν έχει τελειωμό.

Η Κέρκυρα πεθαίνει, γιατί “άλλαξε χέρια”, έγραφα σε ένα παλαιότερο κείμενο. Μια πόλη γεμάτη μπαρ, καφέ και φαγάδικα, που διώχνουν τους μονίμους κατοίκους και καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή του δημόσιου χώρου; Μια πόλη που κυκλοφορούν τεράστια τουριστικά λεωφορεία ανοιχτού τύπου και κλειστού, που δημιουργούν κυκλοφορικό έμφραγμα. Μια πόλη Λας Βέγκας, που σε λίγο στην καρδιά της θα λειτουργεί Καζίνο.

Μια πόλη που οι τελευταίοι θύλακες καλοκαιρινής αναψυχής , όπως το “Μον Ρεπό”, τα “μπάνια του Αλέκου” και το Βίδο αρχίζουν να αποκτούν πριβέ χαρακτήρα, διώχνοντας τους παραδοσιακούς ντόπιους επισκέπτες.

Μια πόλη που αντί για άλσος αναψυχής έχει ένα άλσος, αυλή στα φαγάδικα, γεμάτο τραπεζοκαθίσματα και με το πλαστικό να ξεχειλίζει επικαλύπτοντας ό,τι φυσικό έχει απομείνει. Μια πόλη Γιουσουρούμ. Μια πόλη που ... και άλλα πολλά κακά.

Αλήθεια έχουμε συνειδητοποιήσει που οδηγείται αυτή η πόλη; Πνίγεται, με χαμένη ταυτότητα και χωρίς προσανατολισμό, καταστρέφει ό,τι εδώ και αιώνες έχει κερδίσει.

Δεν έχω τι άλλο να γράψω. Η αντίσταση στον πόνο κτίζεται με πέτρες σιωπής, όχι για να περάσει, αλλά για να μη δραπετεύσει το μυαλό και το κλάμα το κάνει γέλιο. Έτσι η ζωή συνεχίζεται και κτίζει πάνω στα χαλάσματα, σε μια αέναη διαδικασία, που η ιστορία επαναλαμβάνει.

Σήμερα μαζί με αυτούς τους πολίτες που διαμαρτύρονται, προσπαθώ να προσθέσω μια σπίθα στην έκρηξη σιωπής τους, που ακούστηκε πέρα από τα στενά των οριζόντων.

Είναι το παραμιλητό της σιωπής τα παραπάνω, σας ορκίζομαι δεν έχω ανοίξει το στόμα μου. Αποτυπωμένη αμηχανία το αποτέλεσμα, όπως η μουτζούρα με εκείνα τα ακανόνιστα σχήματα όταν παιδεύουμε το χαρτί και το μολύβι. Όταν χαμηλώνουμε τα μάτια για να δούμε το αποτέλεσμα, βλέπουμε ένα κόσμο μπερδεμένο, οι γραμμές γίνονται σχήματα κανονικά, παίρνουν μορφές ανθρώπινες γίνονται θάλασσες και στεριές. Γίνονται παιδικές ιχνογραφίες.

Εδώ που φτάσαμε δεν ξέρω τι να πω. Ξεχάσαμε να περπατάμε. Τα «δύο βήματα μπρος και ένα πίσω», ακούγεται δογματικό γι’ αυτό πήγαμε πίσω ολοταχώς. Τώρα πάλι από την αρχή, σαν κουρασμένοι ηθοποιοί που επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά το ρόλο.

Για την πόλη σας έγραφα χθες, η θλίψη δεν είναι για τα κάστρα, τους δρόμους και τα κτίρια, τα άλλοθί μας δηλαδή, αλλά για τον αντίλαλο από το παιδικό μας το χαμόγελο που σήμερα μπερδεύεται με ύβρεις. Για την αθωότητα, που έγινε πονηριά. Για την παρέα του γυμνασίου που σήμερα βγάζει τα μάτια της. Για τους φίλους του παλιούς που ξέχασαν, τα καλύτερα τους χρόνια. Ευτυχώς εμείς έχουμε εξοικειωθεί με τη σιωπή και μπορούμε να ζούμε αμίλητοι νοσταλγώντας τους ήχους μιας άλλης ζωής.