Είμαστε πλέον βέβαιοι. Θα ξανακαούμε!

Δεν έχω τι να γράψω, δεν έχω τι να πω. Για να πω την αλήθεια ούτε να ακούσω δε θέλω. Τι να πεις μετά απ’ αυτό το ολοκαύτωμα. Αυτές τις ώρες της καταστροφής, οργίζομαι και αποσυντονίζομαι γίνομαι πυρ και μανία.

Τελικά είμαστε εδώ, για να επαναλαμβάνουμε αυτά που έχουμε ξαναζήσει και αυτά που θα ξαναζήσουμε. Πριν λίγα χρόνια την ίδια εποχή περιγράφαμε την καταστροφή με την ελπίδα να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό. Σήμερα το ίδιο κακό και χειρότερο και με την βεβαιότητα πλέον ότι θα ξανασυμβεί.

Στο «Κατά παντός υπευθύνου» ο συμπατριώτης μας Γιώργος Κάρτερ μας λέει ότι:
''Το κακό παράγινε αλγεινό κι είναι σκεβρωμένοι οι ώμοι μας απ’ το φορτίο των τάφων.
Ποιος κερατάς κρατάει τα κίνητρα και ξεχειλώνει τις αόρατες τρύπες και μολύνει το θόλο με μελανιές του Κάτω κόσμου;''
Κατά παντός υπευθύνου. Βουβή οργή, εκκωφαντική σιωπή. Τι να πεις και τι άλλο να γράψεις.

Πάνω από την καμένη Πελοπόννησο, την Εύβοια, την Αττική, τα νησιά του Αιγαίου, πάνω από την καμένη Ελλάδα, ασχημονούν, υβρίζουν, υποκρινόμενοι κλαίνε και γελούν και πάνω απ’ όλα λένε ψέματα.

Και ο Στάθης στο ''Ναυτίλο'' τότε και τώρα, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

''Τη χώρα δεν την καίει η τρομοκρατία, την καίει το ίδιο της το σύστημα. Το σύστημα της διακυβέρνησης της,  που στερείτε κτηματολόγιο και δασολόγιο, που επιβραβεύει το καταπατητή, που αποχαρακτηρίζει δασικές εκτάσεις, που εκποιεί δημόσιες γαίες, που δεν έχει συλλάβει έναν εμπρηστή, αυτό καίει τη χώρα. Το πρόβλημα της ανικανότητας να αντιμετωπισθεί η καταστροφή έπεται. Είναι αποτέλεσμα ενός προβλήματος βαθύτερου δομικού: του τρόπου με τον οποίο κυβερνιέται αυτή η χώρα τα περισσότερα χρόνια από την μεταπολίτευση και μετά. Και της ιδεολογίας που έχει παράξει αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης Είμαστε πλέον βέβαιοι. Θα ξανακαούμε! Ναι, μιλώ για τις φωτιές του μέλλοντος. Του εγγύς μέλλοντος! Όταν θα καίγεται αύριο ό,τι δεν πρόκανε να καεί σήμερα.''

Κάθε φορά, την επαύριο μιας μεγάλης φωτιάς μιλάμε για αυτήν καμιά δεκαριά μέρες και μετά οριοθετούμε τα νέα οικοπεδάκια, γίνονται οι πρώτες ενθαρρυντικές καταπατήσεις, πέφτουν τα πρώτα μπετά, φτιάχνει και ο κύριος Υπουργός το ανάλογο ρυθμιστικό σχέδιο - και η ζωή συνεχίζεται όλο και πιο αβίωτη, όλο και πιο άχαρη, όλο και πιο φτωχή...
Για την επόμενη φωτιά, δεν μιλά κανείς. Ώσπου να ξεσπάσει.
Ρωτώ: από την προηγούμενη καταστροφή, έγινε έως την τωρινή κάποια άσκηση αποτροπής; Ούτε μία! Καταστρώθηκε κάποιο σχέδιο ετοιμότητας; Τρίχες! Βγήκε κάποιο πόρισμα ευθυνών για τους δεκάδες νεκρούς; Νέκρα!
Από το 1985, το '87, το '93, το '97, το 2002, το 2005, το 2007, το 2009, μέχρι το σημερινό ολοκαύτωμα, βράζουμε στο ίδιο καζάνι με τις φωτιές - όχι όλοι όμως, άλλο εμείς που καιγόμαστε κι άλλο αυτοί που μας καίνε.