Στη χαμένη ζώνη

Ο ύπνος το πάλεψε αρκετά με τη φάλτσα φωνή του παπά, που αντηχούσε από τα μεγάφωνα της γειτονικής εκκλησίας. Νικήθηκε! Ούτε ο θεός ούτε ο διάολος δεν θέλει πρωί Κυριακής τέτοια ηχορύπανση.

Πως να το πολεμήσω; Με ηχεία διπλάσιας ισχύος, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να περιορίσω την άθλια εκτέλεση, ανακατεμένης από βυζαντινά και επτανησιακά στοιχειά ψαλμωδίας, εντός των ορίων του Ναού. Ένας Παβαρότι, μία Κάλλας, στο ανέβασμα, θα τον έκαναν από την πρώτη στιγμή να παραδώσει τα όπλα.

Καθώς έκανα τις μουσικές επιλογές, σήμαναν οι καμπάνες της λήξης. Επιτέλους.

Τα πρωτοσέλιδα των κυριακάτικων, τόνιζαν το προβληματισμό της Κυβέρνησης για το που θα διατεθεί το απόθεμα, δίκαιος προβληματισμός, σε μια διάτρητη χώρα, ποια τρύπα να κλείσεις; Η λεζάντα της “Καθημερινής” από τις πλημμύρες, στην Ιορδανία τα έλεγε όλα “ Πάντα οι φτωχοί πληρώνουν τα καμώματα των πλουσίων”. Οι φτωχοί πάντα βρίσκονται, στην χαμένη ζώνη, προπέτασμα ασφαλείας για ότι κακό συμβαίνει. Πειραματόζωα μιας ανεγκέφαλης ανάπτυξης , ανθρώπινη γέφυρα για να περάσει κάθε τρελός στρατηγός

Πρωτοφανείς θεομηνίες πλήττουν τον πλανήτη και μεις δεν εξαιρούμαστε. Από τον παπά με τα μεγάφωνα θα απαλλαγώ , να δω πως θα ξεφύγω από την χαμένη ζώνη. Βρέθηκα στην πρώτη γραμμή χωρίς την θέλησή μου, σπρώχτηκα, σιγά σιγά και να τώρα, αντιμέτωπος με όλες τις μαλακίες των ισχυρών. Καταστρέφουν με τέτοιο τρόπο τον πλανήτη, ώστε αυτοί να είναι οι τελευταίοι στη σειρά , ελπίζοντας μέχρι τότε ότι κάτι θα γίνει και θα τη γλυτώσουν.

Κλείστηκα στο δωμάτιο και άνοιξα το κλιματιστικό σε κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας, το μυαλό μου μπορεί να βρει κάποια λύση για να κερδίσω τον πολύτιμο χρόνο , αυτόν το χρόνο που έχουν στην διάθεσή τους οι τελευταίοι της σειράς. Δεν θα γίνω προσάναμμα της παράνοιας τους. Τα φτωχικά νοικοκυριά , που ξεκληρίστηκαν και τα άψυχα παιδικά κορμιά , που έπεσαν θύματα της θεομηνίας δεν μου επιτρέπουν να κάθομαι με τα χέρια σταυρωμένα σ΄ αυτήν εδώ τη θέση .