Δεν είναι οι μαθητές φασίστες… δε μπορεί να είναι φασίστες

Αυτό που επιχειρείται με τις καταλήψεις των σχολείων στη Βόρεια Ελλάδα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει. Με πρόσχημα, άλλοτε το Μακεδονικό, και άλλοτε το προσφυγικό, πατριδοκάπηλοι και ρατσιστές, προσπαθούν να εγκλωβίσουν πίσω από τον αγκυλωτό σταυρό του φασισμού, μικρά παιδιά και να δηλητηριάσουν το παρόν και το μέλλον μας.

Πίσω από τον “πατριωτισμό” βρίσκεται ο επικίνδυνος εθνικισμός, το μίσος, ο ρατσισμός και ο φασισμός. Δεν είναι οι μαθητές φασίστες… δεν μπορεί να είναι φασίστες.

Οι νέοι είναι αυτοί που πάνε μπροστά, δεν μπορεί να μας γυρίζουν πίσω .

Δεν θα συνεχίσω μόνο να θυμίσω... Δέκα χρόνια πέρασαν από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και τη μεγαλειώδη εξέγερση των νέων. Ο Δεκέμβρης 2008 ήταν μια συλλογική κατάθεση ονείρων και ιδανικών, μιας ολόκληρης γενιάς. Ο Αλέξανδρος σηματοδότησε  το υποσχόμενο Νέο, που δολοφονείται από τη διαφθορά και τον κυνισμό του Παλαιού. «Εκεί ακριβώς, στο οδυνηρό μεταίχμιο, στεκόμαστε τώρα». Έγραφε ο Νίκος Ξυδάκης «Πίσω μας σωρεύονται ερείπια και σκάνδαλα, αποκαϊδια παρακμής. Μπροστά μας ανοίγεται η έρημος του πραγματικού, στρωμένη με φτώχεια και δυσχέρεια. Κι εμείς, στο χείλος, στο δυσοίωνο πέρασμα, σαστισμένοι και απαράσκευοι…»

Η εξέγερση του 2008 αφύπνισε τότε χιλιάδες συνειδήσεις. Εκείνα τα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να τους ελέγξουν το μυαλά, σήκωσαν πολλούς από τους καναπέδες. Δημιούργησαν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Αλέξανδρος έγινε σύμβολο της Νεολαίας.

«Όλα μπροστά θα πάνε» έγραφα εκείνες τις μέρες «Θα ξεκουτιάνουμε. Θα καθαρίσει το μυαλό μας. Σ’ αυτά τα παιδιά το χρωστάμε που εδώ και πολλές ημέρες είναι όλα εκεί, στις συγκεντρώσεις, ενωμένα μια γροθιά, αντιμετωπίζοντας το φόβο του αύριο.
Τα βλέπω να γελούν με μια αθωότητα που ομολογώ είχα ξεχάσει και σκέφτομαι, όση καταστροφή και αν πίνουμε, δεν τέλειωσε ο κόσμος. Απέναντι μας γίνονται οι καθρέπτες που αποφεύγουμε, γίνονται η αντανάκλαση της νεότητας μας. Μας ανακαλούν στην τάξη των αισθημάτων, που πέρασαν πίσω από τις υποχρεώσεις. Γίνονται οι τύψεις και η μετάνοια μας συγχρόνως.

Ας μη δούμε τα παραπάνω με συμψηφιστική ματιά. Η θεωρία των δύο άκρων σφυρηλατείται από την υποκριτική απόρριψη της βίας από όπου και αν προέρχεται, μόνο που η βία έχει δύο πολύ διαφορετικές μορφές, τη θεσμοποιημένη βία των κυρίαρχων, δηλαδή του κράτους και τη βία της αντίστασης. Όπως έλεγε και ο Μαρκούζε " Οι δύο αυτές μορφές επιτελούν αντίθετες λειτουργίες. Υπάρχει η βία της καταστολής και η βία της απελευθέρωσης. Υπάρχει η βία της υπεράσπισης της ζωής και η βία της επιθετικότητας." Το κήρυγμα υπέρ της μη βίας απλά διατηρεί και νομιμοποιεί τη βία των κυρίαρχων. Ο ναζισμός και ο φασισμός ήταν πέρα από όλα τα άλλα αυτή ακριβώς η βία, πέρα από τα μέχρι εκείνη τη στιγμή, όρια της νομιμοποίησης.

Όμως δεν είναι οι μαθητές φασίστες, δεν μπορεί να είναι φασίστες. Η άμεση αντίδραση της πλειοψηφίας των σχολείων σε όλη την Ελλάδα που αντιτίθεται στο φασισμό, για για άλλη μια φορά, θα αποδείξει, ότι οι νέοι δεν μπορεί να μας γυρίσουν πίσω.