Απύθμενο θράσος

Τα ίδια πρόσωπα της καταστροφής, σε μια άνευ προηγουμένου ανακύκλωση, μας ζητούν επιτακτικά μια ακόμα ευκαιρία… Για να μας σώσουν. Να τη δώσουμε, άλλωστε δεν έμεινε και τίποτα να καταστρέψουν. Ο καθένας απ' όλους αυτούς, προσπαθεί να διαχωρίσει τον εαυτό του, αποποιείται τις ευθύνες και επανέρχεται στο προσκήνιο άσπιλος και αμόλυντος. Απύθμενο θράσος, που επιβεβαιώνει, ότι ο κόσμος της πολιτικής, είναι ξεχωριστός, με δικές του αξίες και αρχές, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτές των ανθρώπων.

Τους βλέπω καμαρωτούς στους τηλεοπτικούς δέκτες, να διορθώνουν το ψέμα με άλλο ψέμα. Να σβήνουν την ιστορία και να μιλούν εξ’ ονόματος του Λαού.

Να δεχτώ ότι δεν είχαν κακές προθέσεις. Να δεχτώ ότι έκαναν λάθος υπολογισμούς. Να επικαλεστώ και τους αστάθμητους παράγοντες, τη διεθνή συγκυρία, τη σοδειά που την έφαγε ο δάκος και ό,τι άλλο ακόμα που θα τους απαλλάξει απ’ την κρεμάλα. Μέχρι εδώ όμως. Είναι πρόκληση να εμφανίζονται ενώπιον μας. Είναι θράσος οι αρχιτέκτονες της καταστροφής, να περπατούν πάνω στα χαλάσματα που δημιούργησαν και να κάνουν σχέδια για το μέλλον.

Είναι μέρες που σε αναγκάζουν να ψηλώσεις, τόσο που να τους βλέπεις πολύ μικρούς.

Για τον τόπο, χρειάζεται να καταθέσουμε την ψυχή μας. Να καταθέσουμε την ψυχή μας, πέρα και έξω από τον εαυτό μας.

Είναι ανάγκη εμείς που βλέπουμε και λίγο έξω από τον μικρόκοσμό μας, να ξεφύγουμε από αυτό το βάλτο. Να ξεφύγουμε από τα συνθήματα, και τα ΘΑ. Να ξεφύγουμε από τα χάρτινα πρόσωπα και τα ιλουστρασιόν προγράμματα. Να πάμε παραπέρα από την τηλεοπτική προπαγάνδα, που υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Να δούμε τις ανάγκες αυτής της κοινωνίας και να συνθέσουμε δημιουργικές δυνάμεις σε μια προσπάθεια υπεράσπισης όλων εκείνων των αξιών που συμβάλουν σε μια καλύτερη κοινωνία.