Δε θα γράψω

Ήθελα να γράψω για αυτό το κρεσέντο υποκρισίας που συμβαίνει αυτές τις μέρες στην κεντρική πολιτική σκηνή. Δε ξέρω από που ν’ αρχίσω. Δε θα γράψω. Η δική μας Μακεδονία άλλωστε είναι εκεί, στη θέση της και η Βόρεια Μακεδονία επίσης. Μπορεί οι ισχυροί να μας πήραν και τα σώβρακα, εμείς κολλήσαμε στο όνομα, “στο όνομα που είναι η ψυχή μας”. Και όλη αυτή φασαρία, όχι για το πως θα λέγονται τα Σκόπια , άλλα για το πως θα τα λένε εμείς , άλλωστε όλα τα κράτη του κόσμου Μακεδονία τα έλεγαν και τώρα που θα τα λένε Βόρεια Μακεδονία, αυτό που δηλαδή τόσα χρόνια επιδιώκαμε, σήμερα έχουμε αντιρρήσεις. Αν σε κάποιους πέφτει βαρύ ας συνεχίσουν να τα λέμε Σκόπια και να τελειώνουμε επιτέλους.

Άνοιξα το παράθυρο, για να  μ’ ακούσει το  μέλλον:    Τίναξα από τα μάτια μου τη χρυσόσκονη  για  να μπορέσω να δω και πίσω απ΄ τη βιτρίνα.

Η εποχή, μας θέλει καθιστούς και ακίνητους μπροστά στην τηλεόραση, μας θέλει αραχνιασμένους και κλινικά νεκρούς, να δουλεύουμε να πληρώνουμε, να ψηφίζουμε. Μας θέλει με τις λιγότερο δυνατόν κινήσεις.

Η ανάγκη θα μας οργανώσει και πάλι. Ο χρόνος θα κυλήσει στην ώρα του, θα αρχίσει να μετράει κανονικά και οι εικόνες θα έχουν διαπεραστικά χρώματα. Τον κρατάω τον χρόνο εδώ φυλακισμένο, μην αναλωθεί άσκοπα σε τούτο το βαθύγκριζο τοπίο.

Να σηκωθούμε επιτέλους όρθιοι να περπατήσουμε, αυτό από μόνο του σήμερα, αποτελεί πράξη αντίστασης, μπορεί βέβαια να μην είναι κατά της αρχής, σίγουρα όμως είναι κατά του τέλους μας.

Όταν μετά από χρόνια θα παρακολουθούμε τη σημερινή πραγματικότητα σε κάποια ταινία, ίσως αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής.

Θα ήθελα να έχω την απαραίτητη ανθεκτικότητα να ξαναρχίσω. Θα αρκεστώ τώρα να κλειδώσω το χρόνο.
Είχα συνηθίσει στον ήλιο και τη ζέστη, στα χρώματα και στις αποχρώσεις, στο φως, σε πολύ φως. Θα συνηθίσω άραγε ποτέ σε τούτο το μαυρόασπρο τοπίο.
Πρέπει να ξεπεράσω όλα αυτά τα συμβατά αυτής της μίζερης ζωής, όλα αυτά   τα επιπόλαια και τετριμμένα  και να αγκαλιάσω με απόλυτη μεγαλοπρέπεια  τον  κόσμο των ονείρων μου. Τον πραγματικό! 

Πρέπει να πάω κόντρα στην εποχή του μέσου όρου, και της ουδετερότητας.  Κόντρα σ’ αυτούς που απαρνούνται τον εαυτό τους και προσπαθούν με   βερνίκια και λούστρο να γίνουν άλλοι.  Να γίνουν λίγο απ’όλα, δηλαδή  τίποτα...