“Ας το πάρουμε απόφαση, το ποτάμι θα μας περιέχει, θα μας φέρει προς τους νέους καιρούς. Επιπλέοντας, ας υφαίνουμε το μέλλον μες στο παρόν”.
Πως συνεχίζουμε; Όπως κάθε φορά που χρειάστηκε, μια επανεκκίνηση της μηχανής, που τόσες φορές έχουμε κάνει…
Ακόμα τριγυρνάω στο Εδώ. Στο Εκεί... ελπίζω. Θα τον πάω γράφοντας μέχρι το τέλος, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του. Ίσως μονάχα έτσι να δίνονται εξηγήσεις στη μόνη σταθερά, που είναι οι δικοί μας άνθρωποι, μέσα στον άπειρο χώρο και χρόνο, που μας τρομοκρατεί και μας σκορπά.
Με λέξεις θα κλείσουμε και τις τελευταίες λεπτομέρειες. Με λέξεις, θα παλέψουμε το χρόνο. Με τα αισθήματα που μας γεννά μια μνήμη, επικυρωμένη και υπογεγραμμένη. «Γράφω για τον εαυτό μου και τους φίλους μου. Γράφω ακόμα, για να κάνω ευκολότερο το πέρασμα του χρόνου» μας λέει ο Μπόρχες. Μια σαφή εξήγηση για την ανεξήγητη διαδικασία της γραφής.
Ο χρόνος καίτοι αθώος, μας θανατώνει από τις δικές μας υποψίες. Διότι εμείς ούτε αθώοι είμαστε ούτε ερήμην μας κυλά η ζωή. Υπάρχει και έχει χρώμα, ήθος, ιδεολογία, που εμείς της δίνουμε. Έχει ακόμα και εκείνη την γενναία πίστη που διαθέτει δύναμη να νικά τις ένοχες και το μάταιο. Όσο για τη γραφή, αναλαμβάνει να περάσει στην αθανασία αίσθημα, δικαιοσύνη και μνήμη.
Στο Εκεί ελπίζω και γράφοντας το διαβάζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου