Εδώ στην ερημιά μας, όσο και αν προσπαθούμε με ασκήσεις αποσυμπίεσης, μας ξεφεύγει κάπου το μυαλό και μας τρομάζει.
Μπορεί η κρίση σήμερα, να επιβάλει αυτοσυγκράτηση, και η πανδημία ψώνια με το σύστημα click – away, η μανία του καταναλωτισμού όμως ζει και βασιλεύει. Τρέχει ο κόσμος στην αγορά λες και ήρθε το τέλος. Και πώς να γίνει διαφορετικά αφού το μοντέλο που οδήγησε στην καταστροφή, επιμένει να διαφημίζει κινητά και αυτοκίνητα, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων, όχι βεβαίως των αγαθών αλλά των χρημάτων.
Ο Ενρίκο Μπερλίνγκουερ το 1977 μιλούσε για μια αυτόβουλη ενεργητική εγκράτεια. «Ο άκρατος ατομικός καταναλωτισμός παράγει μόνο διασπάθιση πλούτου και στρεβλώσεις της παραγωγής, αλλά πέραν αυτών και δυσφορία, αποπροσανατολισμό, δυστυχία». Φυσικά και δεν τον ακούσαμε και το χειρότερο, με μια κρίση στην πλάτη μας και μια πανδημία, ακόμα δεν βάζουμε μυαλό.
Διάβασα ότι ιός εξαπλώθηκε αστραπιαία εκεί που υπήρχε μεγάλη ανάπτυξη,
και μεγάλη διασύνδεση με άλλες χώρες και αυτό είναι πασιφανές. Ας μην ξεχνάμε ότι μας ήρθε από την Γιουχάν, μια σχεδόν διαστημική πόλη της Κίνας.
Θα μου πείτε, η γέννηση του ιού είναι αποτέλεσμα της ανάπτυξης; Όχι. Αλλιώς όμως κυκλοφορεί στο μικρο σπίτι στο λιβάδι, αλλιώς στον Ουρανοξύστη. Πού να τον πιάσεις στα ψηλά πατώματα.
Με τρομάζει η Γιουχάν, με τρομάζει το Ντουμπάι, με τρομάζουν τα φτηνά προϊόντα από την Κίνα. Τα κινητά που αλλάζουν μοντέλα κάθε μέρα, τα μπλουζάκια polo από το καλάθι, τα αυτοκίνητα πενταετίας. Με τρομάζει αυτή η παραγωγή που μας γεμίζει σκουπίδια, αυτές οι εργατοώρες, που πάνε στα σκουπίδια. Με τρομάζουν οι συσκευασίες που είναι πιο ακριβές από το περιεχόμενο. Τα προϊόντα μιας χρήσης.
Με τρομάζουν οι γιγάντιες ανώνυμες εταιρίες, εργοστάσια ολόκληρες πόλεις, καράβια νησιά, αυτοκινητοβιομηχανίες ρομπότ. Πλωτά ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Τεράστιες αγορές, πολυκαταστήματα, σχολικά συγκροτήματα τύπου Γκράβας, ουρανοξύστες τρίδυμοι. Ο τρόμος είναι ακόμα μεγαλύτερος όταν βλέπεις αυτούς τους γίγαντες να καταρρέουν. Ποτέ αναίμακτα.
Έχω την αίσθηση ότι ο σημερινός κόσμος δεν υπάρχει. Μετά από χρόνια φαντάζομαι ότι δεν θα έχει σημεία αναφοράς. Αυτά που χαρακτηρίζουν κάθε εποχή, υπάρχουν για να μας τη θυμίζουν, η εποχή μας φροντίζει να σβήσει τα σημάδια της, τα στέλνει γρήγορα στις χωματερές. Η Παλαιά σκαλιστή κασέλα του παππού μου, ο κομμός της γιαγιάς μου, το σίδερο με τα κάρβουνα, ακόμα υπάρχουν. Τα σημερινά δεν υπάρχουν και όσα υπάρχουν σε ένα σημείο γράφουν την ημερομηνία λήξεως. Kαι είναι λίγες οι μέρες τους.
Ευελπιστώ ότι θα έρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι πιο υπέροχο πράγμα από τον έρωτα, την αγάπη, το πάθος, τη ζωή, τις βόλτες και την δημιουργία, δεν μπορεί να υπάρξει. Όλα τα υπόλοιπα, όλη η προσπάθεια του ανθρώπου να αγοράσει ένα σούπερ μάρκετ και να το χώσει σε ένα ψυγείο θα είναι μάταιη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου