Το ραδιόφωνο παίζει Μελίνα. Πριν δυο μέρες και 27 χρόνια πέταξε για την γειτονιά των αγγέλων. Κυριακή σήμερα. Αύριο ημέρα της γυναίκας. “Με την Κυριακή συμφωνούμε απόλυτα. Έτσι κι αλλιώς είναι η μέρα των οικογενειακών μας θανάτων”.
Στο μεταίχμιο μεταξύ άνοιξης και χειμώνα , σε εκείνο ακριβώς το σημείο που σε ξεγελά , ανασύρω από το συρτάρι της μνήμης μου , όλες εκείνες τις πράξεις , που μου δίνουν το δικαίωμα να καταδικάσω τον εαυτό μου. Η εφηβεία μου ξεσηκώνεται και αρχίζει τις διαδηλώσεις. Το μεγάλο πανό, μου θυμίζει εκείνα που ήθελα να υπηρετήσω. Ποια είναι όμως η ποιότητα της ζωής; Συντρίφτηκε στην καθημερινότητα.
Οι χαραμάδες έγιναν ποτάμια, πλημμύρισε, χρυσάφι ο ουρανός, Οι βαριές μάζες από τα απομεινάρια του χειμώνα , παραγκωνίστηκαν.
Θα αφήσω ελεύθερη την πλημμύρα των αισθημάτων, μήπως και γλιτώσω από την αφόρητη ξηρασία της σιωπής. Θα κλειστώ σ’ ένα λευκό φύλλο για να γεννηθεί η αιχμηρή μαγεία των λέξεων, αυτών που θα οδηγήσουν στην πράξη, στο αποτελέσματα ενός χειροποίητου μοντέλου . Αρνούμαι να συμπλεύσω σε ρεύμα προς τα πίσω . Η κόλαση που κουβαλάω εδώ εκτεθειμένη στο άπλετο φως. Οι καπνοί δεν εμποδίζουν τον ουρανό να λησμονήσει το γαλάζιο.
Ημέρα της γυναίκας αύριο. Να είσαι γυναίκα είναι μεγάλο πράγμα, Μπροστά στο θαύμα του προσώπου σου, και κείνου του κορμιού, που με απορυθμίζει, αντιμετωπίζω τη ζωή με αφοσίωση υπηρέτη. Όταν τη νύχτα όμως με αλυσοδένεις με κρίκους αγωνίας, μου δυναμώνει ο πόθος της φυγής και ωθεί το πάθος μας σε ρίξεις ...
Τι θέλω; Τη θέλω, ντυμένη με το άσπρο του πάγου και το κόκκινο της φωτιάς, όπως πρέπει να είναι μια ζωή, σε μια αέναη διαδικασία εναλλαγής, για να μπορείς να τη ζήσεις. Τη θέλω για μια ζωή, ύμνο στην ελευθερία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου