Δυσκολεύομαι να μιλήσω ευθέως για την αγάπη, από ντροπή ίσως. Από αδυναμία να βάλω τις λέξεις στη σειρά εκείνη, που θα με απελευθερώσουν. Πρέπει να φτάσει η ύστατη ώρα για να το εκφράσουμε τελικά. Πρέπει να σπάσουν πολλά στρώματα εγωισμού, για να παραδεχτούμε αυτό που χαρακτηρίζεται αδυναμία, μα είναι δύναμη τελικά. Δύναμη που γεννιέται μέσα από τις ραγισματιές μας.
Τα παραπάνω μου προέκυψαν διαβάζοντας ένα ποίημα. Με απελευθερώνει η ποίηση , μου ανοίγει εκείνες τις ρωγμές για να βγει η αλήθεια μου.
Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ποιητές για να φωτίζουν και να καθοδηγούν, όχι αυτούς μόνο που τους διαβάζουν, αλλά και αυτούς που τυχαίνει να ακούσουν τρεις λέξεις, ένα στίχο για να στηριχτούν πάνω τους και να κερδίσουν τόσο χρόνο, όσο αντιστοιχεί σε μια ζωή. Πόσα εκατομμύρια λέξεις χρειάζονται για να αποτυπώσουν ένα στίχο του Ελύτη; “Πριν απ΄ μάτια μου ήσουν φως” Πόσα; «Γιατί η ποίηση είναι η αποθέωση του λόγου, το καθαρό του απόσταγμα και η προσέγγιση στα τοπία της, απαιτεί την άσκηση της ευαισθησίας του αναγνώστη, η ποίηση εκ προοιμίου απευθύνεται σε όσους είναι πρόθυμοι να καταβάλλουν το αντίτιμο μιας πνευματικής περιπέτειας …» λέει ο συμμαθητής μου, ποιητής Σωτήρης Τριβιζάς σε μια παλαιότερη συνέντευξη του στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ»
“Για τον ποιητή είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει λευκό το γιασεμί. Όταν οι ποιητές είναι μακριά δεν υπάρχουν ούτε μήνες ούτε μέρες. Ποιος θα καταγράψει τις λύπες μας, ποιος θα πενθήσει τις χαρές μας;”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου