Αγαπώντας όπως μπορείς

Εκτός, από γνώση και ταλέντο, η γραφή θέλει και τεχνική. Ακόμα και αυτά τα μικρά καθημερινά κείμενα της στήλης, χρειάζονται λέξεις κλειδιά για να μπορούν να έχουν μια αρτιότητα. Στο χθεσινό πείρα δυο φράσεις, που διαφωνούσα και μια που συμφωνούσα από το τελευταίο βιβλίο της Ελένης Γκίκα. Δεν πρόφτασε να δημοσιευτεί και με την ίδια ευκολία πείρα την απάντηση και υπό μορφή σχολίου στο διαδίκτιο αλλά και με κείμενο που κατά τη γνώμη της, ταίριαζε γάντι παρότι δεν είχε γραφτεί με αφορμή το δικό μου κείμενο.
«Μόλις διάβασα την ….άποψη σου, μόλις τελείωσα την δική μου, στη στέλνω…»
«Δύσκολο να γνωρίσεις τους ανθρώπους. Συνέχεια θα σου ξεφεύγουν», Φρασούλα του Σάντλερ, ασήμαντος μέσα στο μυθιστόρημα που σου ξεφεύγει, όπως σου ξεφεύγει και το κλειδί του βιβλίου. Στο οπισθόφυλλο έχεις διαβάσει γι’ αγάπη, πέντε γυναίκες και ένα άντρα νεκρό και το μόνο που βλέπεις είναι νυχιές. Γυναίκες να σπαράσσονται, αλλά θα πρέπει να διανύσεις 263 σελίδες, να βυθιστείς σε ερείπια, παλιά ξενοδοχεία, σπίτια νεκρά, δρόμους πιράνχας και συνοικίες που ακόμα γίνεται πόλεμος και το περιθώριο επιδιώκει μια θέση στον ήλιο, για να διαπιστώσεις μόλις λίγο πριν απ’ το τέλος, ότι αγάπη ήταν όλος αυτός ο σπαραγμός.
Βεβαίως ή συγγραφέας το γνώριζε, εξ ου και στο τίτλο «Αγάπη» μας δήλωσε η Τόνι Μόρρισον από την αρχή. Υποδηλώνοντας πρώτα απ’ όλα και τη δική της αγάπη προς τους κατατρεγμένους: μαύρους, γυναίκες, παιδιά και φτωχούς.
Το καινούργιο της βιβλίο- παρ’ ότι ο καταλύτης, το επίκεντρο, είναι ένας γοητευτικός νεκρός άντρας- είναι το βιβλίο των γυναικών.
Της Μέι που υπήρξε νύφη του, απολύτως αφοσιωμένη, ως και την κόρη της εξόρισε για να του είναι αρεστή. Της Κριστίν, εγγονής του, που εις μάτην αποζητά την αγάπη από ζώντες και τεθνεώτες. Της Χηντ, που υπήρξε η δεύτερη σύζυγός του, μόλις έντεκα χρόνων όταν την επέλεξε, παρότι παιδί. Της Βίντα, που τον γνώρισε πέντε χρονών παιδάκι, κι ούτε πήρε ποτέ τα μάτια της από πάνω του, εκεί πλύστρα, δούλα πιστή. Της Τζούνιορ που έρχεται από μακριά, για ν’ αρρωστήσει από το άρωμα ενός νεκρού, από το φυλακισμένο βλέμμα του στο πορτρέτο.
Αλλά κι εκείνης που ακόμα και στους φακέλους της εφορίας υπόγραφε με Γ. κι ούτε θα μάθουμε ολόκληρο τ’ όνομά της, παρ’ ότι είναι εκείνη που θα αφηγηθεί, μαγείρισσα κυριολεκτικά που τα μαγειρεύει όλα: την υστεροφημία του, την αλήθεια, το φινάλε του. Κι η Καλλίστω, πανταχού παρούσα στη ζωή του όσο κι αυτός ο νεκρός στις ζωές των άλλων.
Επειδή στη ζωή, παντρευόμαστε την γυναίκα που μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε και πάντοτε αφήνουμε μια αγάπη ανεκπλήρωτη γιατί ο θρήνος της είναι κι ελπιδοφόρος και λυτρωτικός. Όπως λυτρωτική είναι η κατάληξη της ιστορίας. Όλο αυτό το μίσος που τελικά ήταν λατρεία, αγάπη και γνοιάξιμο βαθύ. Γιατί είναι φυσικό να αισθάνεσαι ότι σε αφορά η αγάπη. Μόνο που ποτέ δεν ξέρεις το πότε θα σε βρει και σε ποιο πρόσωπο θα ενσαρκωθεί. Αλλά ένα είναι βέβαιο, αν θέλεις να την συναντήσεις, ότι θα πρέπει να είσαι σε επιφυλακή.
Βεβαίως και διαφωνώ με την απάντηση, ήταν τόσο επηρεασμένη με αυτά που έγραφε για το βιβλίο της Τονι Μορισσον, που την πλήρωσε το χθεσινό μου κειμενάκι. Για να επανέλθω στην αρχή, το κείμενο που χρησιμοποιήθηκε, σαν απάντηση, φανερώνει την τεχνική κατάρτιση, και την ευκολία να συνεχίζουμε το διάλογο συμφωνώντας η διαφωνώντας στο διηνεκές, και αυτό είναι κέρδος.