«Με θάλασσες συνήθισα να τα μετράω τα καλοκαίρια», γράφει η Ελένη Γκίκα στο τελευταίο της βιβλίο «αύριο να θυμηθώ να σε φιλήσω». Όλοι οι βουνίσιοι, κάπως έτσι τα μετρούν, μόνο που δεν αρκεί, την αδικούν την θάλασσα. Σε κάποιο άλλο σημείο παραδέχεται: «Πέρασαν πολλά χρόνια για να τα καταλάβω όλα αυτά. το ότι οι διαφορετικές ζωές, δηλαδή έφτιαχναν και διαφορετική τη σκέψη». Αλλιώς όταν σε περιζώνει η θάλασσα κι αλλιώς όταν σε περικυκλώνουν τα βουνά»
Εγώ το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, την άνοιξη και το χειμώνα, ιδίως το χειμώνα, με θάλασσες μετράω τις εποχές.
Αλήθεια τι είναι αυτό που μας κάνει θαλασσινούς ανθρώπους να τριγυρίζουμε στην τρυπά του ηφαιστείου;
«Καλοκαίρι και θάλασσα», πάλιωσε από την κατάχρηση. Η θάλασσα είναι για όλο το χρόνο, για όλες τις εποχές, μην σας πω το χειμώνα, όταν παίρνει εκείνο το άγριο, που δεν σήκωνε πολλές κουβέντες και γίνεται έτσι το καλύτερο στοίχημα με τον εαυτό μας.
…………………………………………………………………………………………..
Γι αυτό σου λέω, δεν μπορώ να γράφω σχόλια στο διαδίκτυο, είναι η θάλασσα που δεν μ’ αφήνει, μου κλέβει το χρόνο και το νου.
…………………………………………………………………………………………..
Είναι και αυτό που λες «οι διαφορετικές ζωές φτιάχνουν διαφορετικές σκέψεις». Μόλις γύρισα από τα Κύθηρα, τα βρήκα στην αγκαλιά τριών πελάγων του Ιονίου του Κρητικού και του Αιγαίου. Νησί της Θεάς Ουράνιας Αφροδίτης και του Έρωτα. Μην παραλήψεις του χρόνου να τα ψάξεις
………………………………………………………………………………………….
‘Όσο για τα πέτρινα καράβια, μ’ αυτά ταξιδεύουν τα ρεμάλια, μόνο που βρίσκονται στη στεριά...
1 σχόλιο:
Τί σύμπτωση! Αυτή την ώρα απομαγνητοφωνώ τον Αλεξάκη σου που έχουμε πει πολλά και με παιδεύει!
Ξέρω, ξέρω, περιμένεις και πάλι να διαφωνίσω. Ε θα μας ξεβολέψω κάπως διότι θα ξεκινήσω με "ευχαριστώ πολύ πολύ" (για την αναφορά σου στο βιβλίο) και με ένα "συμφωνώ απολύτως" όσον αφορά την θάλασσα τον χειμώνα (διότι την θάλασσα τον χειμώνα την λατρεύω) (και το βουνό όλον το χρόνο, αλλά αυτό θέλει και σηκώνει κουβέντα πολύ). Την θάλασσα την μέτρησα με καλοκαίρια διότι τα καλοκαίρια σήμαιναν για μια καθωσπρέπει κόρη "φυγή". Τα καλοκαίρια έκανα επιστροφής απόπειρες ή δραπέτευα, και δυστυχώς πάντα η θάλασσα με επέστρεφε "ανεπίδοτον" πίσω. Πακέτο, σε ό,τι απεχθανόμουν περισσότερο, γύρω απ' την "τρύπα του ηφαίστειου" που συνηθίσαμε κι οι δυο ν' αποκαλούμε "ζωή μου". Εξάλλου τα είπαμε, τα καλύτερα ταξίδια γίνονται στις καρδιές των ανθρώπων. Εκεί και η θάλασσα και το βουνό, τα καλοκαίρια και οι χειμώνες (και ο χαμένος χρόνος μας). Και μια διαπίστωση, μετά από έναν σκασμό χρόνια, η θάλασσα σε διαλύει (σε κάνει ρευστό, ενδεχομένως να σ' απελευθερώνει), το βουνό σε στρέφει προς στα μέσα σου, συμπαγή σε κάνει, θέλεις δεν θέλεις επιστρέφεις στον πυρήνα. Ετσι ή αλλιώς και στη μια και στην άλλη αναμέτρηση, χαμένος είσαι. Θάλασσα και βουνό, σε υπερβαίνει. Αλλά ούτε λόγος, την θάλασσα την αγαπώ τον χειμώνα κι ας μην μετράω τον χρόνο μ' αυτή. Τα καλοκαίρια μου επιτρέπονται, ελπίζω να με καταλαβαίνεις. Αλλά κι αυτά, αμήχανη μ' αφήνουν.
Και τώρα λέω να επιστρέψω στον Αλεξάκη, Φιλί
ΥΓ. Περίμενα πάντως η Πέτρα Φον Πιέτρη μου η πέτρινη, τελικά, να σε συγκινήσει περισσότερο (αν μη τι άλλο, να προσπαθήσεις να την καταλάβεις). Στο κάτω - κάτω αυτή τα λέει και όχι εγώ.
Δημοσίευση σχολίου